Vietnam Part IV - The End of Vietnam

Na een teleurstellende route (Hoi An pas) ben ik dan eindelijk aangekomen in het mooie Unesco vissersplaatsje Hoi An. Bekend van het oude historische centrum met haar gele huizen, vele lampionnen en toeristen. Het was meteen duidelijk gezien het aantal toeristen dat dit een door Unesco benoemd dorpje is. Ik moet bekennen dat deze plaats haar stempel dan ook meer dan waard is om te bezoeken als je ooit in Vietnam bent. 

De volgende dag zou mijn niks dag worden. Eindelijk een dagje rust en lekker schrijven en tot rust komen. Ik merk dat ik het schrijven erg leuk vindt maar aan de andere kant dat het lastig is om hier tijd voor te maken. Dit aangezien ik elke dag nieuwe ervaringen op doe en mensen leer kennen. De spanningsboog is daarom te klein om gefocust te blijven op het schrijven. 

Toen ik net begonnen was met schrijven kwamen er 3 Canadezen en een Noor binnen. Het gesprek was al snel gestart en voor ik het doorhad was het schrijven van mijn blog ver op de achtergrond verdwenen. Deze middag begon het te regenen waar ik later in de avond nog last van zou gaan hebben. 

Ik liet me later in de avond afzetten met een Canadees rondom het historische centrum. 200 meter voor het café waar we heen zouden gaan wilde de taxi niet meer verder rijden. Er lag namelijk water op de weg ter hoogte van net onder je knieën. Wij zouden dit wel trotseren en hadden gelukkig slippers aan. Na onze avond samen in het café zou blijken dat het water nog hoger stond en we een 15 minuten naar het hostel moesten lopen. Het water was alleen meer verspreid en het zou een heuse ervaring worden om droog bij het hostel aan te komen. Uiteraard lukte dit ons wel. Zeker aangezien we dit keer maar ongeveer 300 meter door het water moesten lopen. 

De volgende ochtend werd ik wakker en had ik wederom een doe niks dag gepland. Dit omdat de vorige dag een succes bleek te zijn, NOT! Toen ik de kamer verliet bleek dat zelfs de straat voor het hostel al blank stond tot enkel hoogte. Er ontstond paniek bij de reizigers en het was bomvol voor de receptie met mensen die wilden uitchecken om Hoi An te verlaten. Er heerste chaos in het hostel maar ik hield me rustig en relaxte lekker verder en bekeek wat er zich allemaal afspeelde. Weer een doe niks dag weggegooid. Dit klopt niet helemaal, ik heb werkelijk niks gedaan behalve geobserveerd en gelachen maar niks aan mijn blog gedaan. 

Het water kwam steeds hoger en langzaam aan stond het hoger gelegen hostel onder water. Het water bleef stijgen en dat beetje hersenen wat ik heb besloot om mijn motor maar eens naar een droge plaats te rijden. Achteraf bleek dit een zeer verstandige keuze maar nog steeds was mijn motor volledig onderwater toen ik hem verplaatste. 

Aangezien ik met nog 2 anderen in het hostel overbleef en de poort om 9 zou dichtgaan besloot ik naar het hostel ernaast te gaan. Hier was iedereen nog aan het feesten en maakte er het beste van. Een goede keuze want ik had geen zin om al om 9 uur in bed te liggen zonder stroom of wat dan ook. Rond een uur of 11 besloten we met 3 man op stap te gaan en het water te trotseren. Onze broek ging uit en ons shirt omhoog aangezien het water al tot bijna aan de navel stond. Na enkele gezellige uurtjes in de bar slenterden we terug naar het hostel. Het water bleek een stuk hoger te staan en alle kleren gingen uit. We hielden onze kleren, telefoon en portemonnee boven ons hoofd en liepen met het water tot aan onze borst door de stroming in de straat. Uiteindelijk na het vieze water getrotseerd te hebben en een douche genomen wel voldaan in bed beland.

De relaxte sfeer van gisteravond was nergens meer te bekennen in de ochtend. Het water was nog meer gestegen en iedereen moest per boor geëvacueerd worden naar het 'vaste land'. Hier aangekomen hebben we de hele dag gewacht en niks gedaan om uiteindelijk de 23 uur durende nachtbus naar Saigon (HCMC) te pakken. 

Hier aangekomen uiteraard meteen de motor laten nakijken die vol met water zat. Toen deze eenmaal gemaakt was begon de meest drukke rit van mijn leven op de motor. Het leek wel een mierenhoop en de straten waren overal maximaal gevuld met auto's en heel veel scooters en motors. Niet voor niks dat ik 45 minuten over 5 kilometer heb gedaan. Het was wel een hele unieke, aparte maar vooral leuke ervaring om in deze chaos te rijden. 

De stad zelf heeft eigenlijk vrijwel niks te bieden. Een oorlogsmuseum, een kerk en een oud postkantoor zijn de enige trekpleisters. Het enige wat je hier echt kon doen was een kroegentocht maar deze viel helaas ook tegen. 

Ik heb het mooiste van Vietnam gezien en besloot mijn plannen om te gooien, mede door de vele druppels de afgelopen weken. Helaas voor Cambodja besloot ik de zon op te zoeken en mijn volgende bestemming zou het nog vrij onontdekte Myanmar oftewel Birma worden. Overigens geniet ik wel volledig van de vrijheid en mogelijkheden dat ik elke dag kan bepalen wat ik doe, waar ik heen ga of waar ik zin in heb zonder tijdsdruk. 

Aangezien ik nog een week had heb ik mijn motor voor 130 dollar met spoed verkocht omdat ik nog dingen rondom Saigon wilde zien. Een verlies van 130 dollar op de motor maar eigenlijk dus helemaal niks gezien de beleving en ervaring die deze motor mij allemaal gebracht heeft. 

Ik besloot naar Mui Ne te gaan wat een bekende strandplaats is. Met name voor Russen zou achteraf blijken. Bij aankomst kwam ik bekenden tegen die ik in Hoi An heb leren kennen. De volgende dag zou ik met een Israëliër een scooter huren en de omgeving gaan verkennen. We gingen naar een water stream vol met natuur en rode en witte zand duinen en rotsen aan beide kanten. De natuurlijke witte en vooral rode kleur hiervan was prachtig om te zien. 

We reden verder naar het vissersdorpje wat een hele uniek ervaring zou blijken. Vanaf een hoger gelegen rots waren alle duizenden vissersboten te zien die lagen aangemeerd voor het strand. Het waren er ontelbaar veel en waar en hoever je ook keek lagen er boten. Na hier onze ogen uitgekeken te hebben zijn we naar de rode duinen gegaan. Een grote rode zandvlakte oftewel woestijn met alleen maar rood zand. Na hier een tijdje rondgelopen te hebben zijn we op stukken plastic hier vanaf gegleden. Eigenlijk stelde het niet veel voor maar het was wel leuk om een paar keer te doen. 

Aangezien we hier vrijwel alles gezien hadden besloten we de bus naar Dalat te pakken. Bij aankomst hier zijn we meteen het stadje ingegaan waar een hele grote en gezellige avondmarkt was. Na hier weer wat bekenden tegenkomen te zijn besloten we samen naar een unieke bar te gaan. Als entree moet je een drankje kopen en wordt je naar de kelder gestuurd. Vanaf de kelder gaan verschillende routes naar boven en alles is aangekleed als een soort spookhuis (kasteel). Na hier een tijdje de omgeving verkend te hebben vonden we eindelijk de etage waar de bar was. Als beloning uiteraard een biertje gedronken.

Op deze nieuwe dag stond een avontuur centraal wat de enige reden voor mij was om naar Dalat te gaan. We zouden gaan hiken door het bos en water met daarin 3 stukken om te abseilen waarvan 2 bij een waterval. Bij 1 waterval zou je zelfs midden door de waterval abseilen en je adem voor enkele seconden moet inhouden. Tijdens deze tocht hadden we ook tijd om van 7, 9 of 11 meter te springen. Ik begon met een achteruit salto van de 7 meter en ben vervolgens het vaakste van iedereen van de 11 meter gesprongen. Ik vond het super leuk en vond het dan ook als een van de weinigen jammer om weer te gaan. 

Ik kon het goed vinden met de gids en op de terugweg hebben we het over het leven in Vietnam en Nederland gehad. Hij zou graag willen reizen maar heeft daar helaas de mogelijkheden niet voor. Wel geeft hij aan erg gelukkig te zijn in Vietnam en vooral ook met het werk dat hij doet. Door zijn werk met toeristen komt hij namelijk door de verhalen veel te weten over de wereld. Hij heeft me nog geleerd hoe een lokaal spelletje te spelen waarbij je schiet met bladeren. Helaas ging deze dag ook weer veel te snel voorbij. 

Deze avond weer de nachtbus gepakt naar de (niet) bruisende en interessante stad Saigon. Het zou nog 2 dagen duren voordat ik mijn vlucht zou pakken naar Myanmar. Ik keek hier al heel erg naar uit aangezien dit niet mijn plan was en het land mij erg aanspreekt. Even was ik klaar met het massa toerisme en het mindere weer. Voor mij kon het niet snel genoeg woensdag zijn...

Deze stad was de eerste eigen ervaring van mij met de wonderapp Grab aangezien ik geen motor meer had. De meest ideale vorm van taxi transport samen met Uber. Je besteld via de app een taxi (scooter of taxi) en geeft aan waar je afgezet wilt worden. Binnen enkele minuten staat hij voor je neus klaar en je bent binnen een mum van tijd op de locatie als je kiest voor een scooter. Voor velen is dit oud nieuws maar voor mij was het een nieuwe ervaring. 

Ik moest mijn dagen nog invullen en had van tevoren al contact opgenomen met mijn Australische vriend Tomas die ik heb leren kennen in Hong Kong. Ik zou morgen avond met hem naar een meeting gaan van locals. We zouden vrijwillig deelnemen aan gesprekken waarbij de locals konden oefenen met Engels en waarbij ik meer te weten kwam over de lokale bevolking.

Voordat het zover was ben ik nog opzoek gegaan naar nieuwe daglenzen. Na een hele dag rond tuffen met mijn Grab app besloot ik weer terug te gaan naar het hostel. Dit omdat ze overal waar ik kwam alleen gekleurde lenzen hadden of maandlenzen. Na wat navraag bleek dat ik naar het lokale ziekenhuis moest gaan en ze daar kon krijgen, zo gezegd zo gedaan. 

Aangekomen bij het ziekenhuis was meteen duidelijk dat ik niet had te maken met het Atrium te Heerlen of het Orbis Medisch Centrum te Sittard-Geleen. Een oud vervallen gebouw met overal mensen met verschillende klachten. Ik liep hier ook maar wat tussen om mijn afdeling te zoeken voor maar wat lenzen. Een zeer unieke ervaring en veel vriendelijke mensen. Ik was blij dat ze me een briefje geschreven hadden in het hostel met wat ik nodig had, anders had ik nooit gevonden waar ik voor kwam. En geloof me zelfs met dit briefje heb ik nog handen en voeten moeten gebruiken om duidelijk te maken wat ik wilde hebben. Na hier mijn ogen uitgekeken te hebben en een uur wachten liep ik eindelijk met lenzen naar buiten die 1.5x zo duur zijn dan in Nederland. 

In de avond stond de meeting met locals op de planning. Door het drukke verkeer en een verkeerde locatie in eerste instantie kwamen we bijna een uur te laat aan. Toch werden we direct warm onthaalt en waren ze blij met onze komst. We werden direct opgesplitst en ik zat met alleen maar locals om me heen. Ik kreeg direct vragen op me afgevuurd en ze wilden alles van me weten. Uiteraard heb ik dit andersom ook gedaan. Wederom een geweldige ervaring. 

Later deze avond zou ik met een paar mensen een wijntje doen op het dakterras van hun hostel. Ik had ze 2 weken geleden leren kennen en we zouden een afsluitend drankje doen met eigen muziek. Eigenlijk is dit niet echt benoemswaardig maar wel het feit dat toen Omar Souleyman opstond een gast van een andere tafel meteen naar ons toe kwam en zei dat Omar geweldig was. Het bleek zelfs dat hij naar hetzelfde concert als mij was geweest in de Melkweg. 

De volgende ochtend zou ik vroeg onderweg zijn om een dag mee te kijken met mijn Australische vriend in het Vietnamese onderwijs. Ik mocht geen felle opvallende kleren aan en had dit dus ook niet. Na even rondgelopen te hebben en de gang van zaken hier te bekijken moest ik me melden bij de directrice voor goedkeuring. Helaas was ze niet mild en mijn korte broek zou ervoor zorgen dat ik niet in de klas mocht meekijken. Wel attendeerde ze me er vriendelijk op dat ik morgen van harte welkom was met de juiste kledij. Helaas voor mijn educatieve ervaring zou ik dan al in Myanmar zitten. Een gemiste kans maar wel blij dat ik toch even in de school heb mogen rondkijken. Alle kinderen waren overigens super vriendelijk en kwamen allemaal naar me toe op het schoolplein. 

Helaas zit mijn geweldige avontuur in Vietnam erop. Wat heb ik genoten zeg. De vrijheid met de motor, de natuur in het noorden, de overstroming, de mensen die ik heb leren kennen en nog veel meer maken dit voor mij een onvergetelijke ervaring die ik zo weer over zou doen. 

Aangezien de motor verkocht is kan ik nu iets eerlijk bekennen wat ik voorheen niet kon doen in verband met mijn lieve zorgelijke moeder en de rest van de familie. Ik heb namelijk 2x een ongeluk op de motor gehad waar ik zelf op wat schaafwonden na niks aan over heb gehouden. 

De eerste keer was nog vrij in het begin in de bergen richting Sapa. We waren lekker aan het toeren toen een auto in een bocht een vrachtwagen probeerde in te halen. De vrachtwagen reed netjes op zijn eigen helft en de auto probeerde in de bocht hem te passeren op onze weghelft. Bjorn reed voorop en ging vol op de rem net als de auto, ze stopten net voor elkaar. Helaas kwam ik de bocht in en kon niets zien door de vrachtwagen dat ze hier stilstonden. Ik trapte zo hard als mogelijk op de rem en kneep mij voorrem zo hard als mogelijk in. Ik wist dat ik ging crashen en probeerde Bjorn te ontwijken richting de berm. Helaas mislukte dit en ik knalde achter tegen Bjorn aan en vloog met de motor omlaag de berm in. De voorkant van de motor was volledig kapot maar het belangrijkste was dat ik zelf alleen wat schaafwonden had opgelopen. Bjorn had last van zijn voet maar gelukkig ook niet ernstig. Na gescholden te hebben op deze lokale idioot heeft hij de reparaties van de motor betaald.

Het 2e ongeluk zou later plaatsvinden en wederom in de bergen. Met een snelheid van maximaal 20 km/h nam ik een haakse bocht naar links. Ik voelde mijn voorwiel wegglijden op het gladde, zanderige en natte wegdek en wist dat ik er niks meer aan kon doen. Ik besloot in een fractie van minder dan een seconde ervoor te zorgen dat ik zo veilig mogelijk zou vallen. Ik liet het stuur los en maakte mij zelf zo klein mogelijk om mijn lichaam te beschermen. Helaas dachten mijn linkervoet en de motor er anders over en ik schoof met mijn  voet tussen de motor en het asfalt een stuk over het wegdek. De schade zou een kapotte broek zijn, wat schaafwonden en een kapotte koppeling. Gelukkig wederom niks ernstigs aan de hand. Dit leert maar weer dat een ongeluk in een klein hoekje zit en je er vaak zelf niks aan kunt doen. 

Ze zeggen hier in Vietnam dat je motorreis pas geslaagd is als je ook een keer gevallen bent. In dit geval ben ik dus twee geslaagd voor de test. Al met al was deze reis met de motor eentje om nooit meer te vergeten. Misschien wel een van de beste aangezien de vrijheid en mogelijkheden die je ermee hebt. 

Helaas zit mijn avontuur hier in Vietnam erop. Maak jullie thuis niet ongerust want ik ben niet kapot te krijgen. Ik ben niet voor niks uit flexibel Merkelbeeks klei gemaakt. 

Om jullie gerust te stellen heb ik dus ervoor gekozen om naar het politieke (on) rustige en vrijwel onontdekte land Myanmar te gaan. Ik heb er in ieder geval veel zin in.

Alles kump good...