Part III Vietnam

Na het wonderschone noorden gezien te hebben werd het tijd om eindelijk eens rust te nemen en niks te doen, iets waar ik al erg naar uitkeek. De plek hiervoor was dan ook het eiland genaamd Cat Ba in het noord oosten van Vietnam. 

Cat Ba, een eiland vol natuur, enkele witte stranden en de bekende rotsformaties van Ha Long Bay waar elke toerist in Vietnam geweest MOET zijn. Aangezien vrijwel alle toeristen een tour boeken van uit het vaste land was het hier lekker rustig en niet overspoeld met toeristen. Het verblijf in WOODSTOCK BEACHCAMP zou de beste verblijfplaats van heel Vietnam zijn. Een soort van afgelegen hippie accommodatie met een super sfeer, hangmatten, fijne mensen, magic pool, goede muziek de hele dag en een sfeer waarbij niks moet en iedereen lekker niks doet. 

Na de eerste dag besloten om voor het eerst sinds ik aan het reizen ben een strand op te zoeken. Heerlijk om eens wat degelijke zon op mijn lichaam te voelen na veel regen. Na een lange tijd op het strand was ik er ook weer klaar mee aangezien ik niet gemaakt ben om dagen op het strand te liggen en niks te doen. 

We zouden het strand verlaten om aan de andere kant van het eiland een berg te bezoeken waar een satelliet op stond. Om op deze berg te komen moesten we een groene ladder beklimmen met meer dan 300 treden. Aangezien mijn situatie afhankelijke angst voor hoogtes zat er gelukkig een kooi om de trap heen wat mij een veiliger gevoel gaf. Uiteindelijk wel blij en voldaan dat ik het gedaan had en achteraf viel het uiteindelijk gelukkig mee. 

De dag erna gingen we met een boot naar het beroemde Ha Long Bay en haar mooie omgeving. We hebben uren tussen de grote verschillende rotsformaties gevaren die opstijgen uit het water. Dit is zeker iets wat je gedaan moet hebben wanneer je in Vietnam bent. 

Tijdens deze tour hadden we een tussenstop om Monkey Island waar letterlijk bijna geen aap te vinden was. Daarnaast stel ik mij ook de vraag of deze hier natuurlijk zijn geboren of geplaatst als toeristenattractie. Een toeristenattractie was het zeker gezien de vele boten en toeristen die hier voet aan wal zetten. Het stelde niks voor en heb eigenlijk alleen genote van de zee en het strand van het eilandje. 

Tijdens deze boottocht hebben we ook nog een uur kunnen kajakken tussen de rotsen en zijn we in enkele grotten geweest. Snorkelen was ook een onderdeel van de tour maar de onderwaterwereld is hier zo saai en dramatisch dat ik het al snel voor gezien hield. Ik besloot om uiteindelijk maar wat backflips te gaan maken vanaf de boot. 

Een dag later ben ik samen met Bjorn naar het nationale park gegaan om een kleine hike naar de top te maken. Het doel was om ook veel wilde beesten te zien, helaas zijn we er weinig tegengekomen. De volgende dag ben ik met een omweg van Hanoi naar Ninh Binh gereden. Helaas zou in Hanoi het avontuur met Bjorn samen alweer stoppen. 

Het is opvallend dat je veel (vrolijke) kinderen ziet in Vietnam. Daarentegen is het heel zeldzaam om een vrouw te zien die zwanger is, geen idee waarom eigenlijk. 

In Ninh Binh meteen 2 Fransen en een Nederlander leren kennen waarmee ik de volgende dag ben gaan rondtoeren. Een berg en een pagode beklommen, rijden door de rijstvelden en de tunnels van Trang An bezocht per boot. 

Toen we terugkwamen in het hotel maakte ik al vrij snel de keuze om met de motor een bus te pakken naar PHong Nha. Dit omdat het 2 dagen zou regenen en ik geen bok erin had om dan op de motor te zitten. Ook het feit dat ik Ninh Binh vond tegenvallen en er niet veel te doen was naar mijn mening was het tijd om te gaan. 

Ik werd afgezet bij een tankstation langs de highway om 3 uur in de nacht. Vanaf hier zou het maar 26 kilometer zijn. Uiteindelijk zou dit een uur duren aangezien er geen verlichting was, het constant regende en het wegdek onvoorspelbaar was.

Na een lange en vermoeiende tocht kwam ik dan eindelijk aan bij het befaamde hostel Easy Tiger. Het is niet mogelijk om hier online te boeken en toch zit het hostel altijd vol met meer dan 100 mensen, dit zegt genoeg toch? Bij aankomst was ik een van de eersten en langzaam verzamelden steeds meer mensen zich bij de hangmatten om hier een tukkie te doen tot de receptie openging. 

Na mij ingecheckt te hebben moesten we nog een lange tijd wachten aangezien de kamers pas in de middag vrijkwamen. We zijn in de ochtend met een grote groep naar de Phong Nha Cave gegaan per boot. Deze Cave was tijdens de 2e wereldoorlog jaren van belang in de strijd tegen de Amerikanen. In deze Cave bevond zich een militaire basis inclusief ziekenhuis en nog veel meer. Aangezien de Amerikanen de rivieren constant in de gaten hielden om zo te voorkomen dat het zuidelijke leger proviand en munitie kreeg om tegen de Amerikanen te vechten lukte hen dit toch. In de grot lagen namelijk grote verplaatsbare vlotten opgeslagen die in de nacht tevoorschijn kwamen om zo de vrachtwagens over de rivier te krijgen. Eigenlijk was het verhaal van deze grot interessanter dan de grot zelfs ondanks zijn immense grootheid. 

In de middag ben ik nog naar het park gegaan die nog bekend staat om haar trekking en waterval. In dit park zijn geen echte paden te vinden maar waan je je alsof je nog door de jungle loopt over kleine smalle paadjes. Met als hoofdstuk het opklimmen via de rotsen van de waterval. Zeker leuk en een aanrader om te doen als je toch eens in de buurt ben ooit. 

Later toen ik mijn tanden stond te poetsen zette ik een stap naar rechts op mijn blote voeten en hoorde gekraak. Hèt bleek dat ik op een kakkerlak was gaan staan en hem dus geplet had met mijn voet. Na het schoonmaken van mijn voet en het wegspoelen van de kakkerlak was dit probleem ook opgelost. 

Het bezoeken van de Paradise cave stond gepland tijdens mijn luie lazy do nothing day. Het duurde dan ook even voordat ik eindelijk in de middag vertrokken was na alles op mijn gemak gedaan te hebben. Eenmaal aangekomen bleek dat deze grot niet voor niks nummer 1 Unesco zou zijn. De omvang, de afwisseling van de gesteentes en het gebruik van lichten zou het voor mij maken dat ik na deze grot definitief klaar zou zijn met grotten. Dit zou toch geen andere grot kunnen overtreffen en daarnaast heb ik al zoveel grotten en tempels ondertussen gezien dat ik er ook ECHT klaar mee ben. Tenzij het natuurlijk een unieke of wonderschone tempel is.

Er was al 2 dagen enige discussie over het feit wanneer er in Hoi An het lampionnen festival zou zijn. De een zegt 2 en de andere 4 november en zelfs internet zou hier niet duidelijk over zijn. Ik besloot om voor de 4e te gaan en mijn koffers te pakken en een dag eerder te vertrekken. De 2e zou ik toch nooit kunnen halen aangezien de afstand en het tijdsgebrek. 

Onderweg naar Hue had ik uiteraard weer regen en ik kan je vertellen waarom het alleen al handig is om een dichte helm te hebben. Constant tijdens het rijden boven een bepaalde snelheid gaat de regen gewoonweg veel pijn doen op je gezicht aangezien deze er werkelijk tegenaan slaat. Ik was dus ook blij toen ik eindelijk mijn bestemming bereikt had. 

De volgende dag stond ik voor de keuze om al naar Hoi An te gaan en het lampionnen festival te zien of te doen waarvoor ik zelf naar deze plek was gekomen. Het bleek dus dat deze gewoon op de 2e zou plaatsvinden in plaats van 4 november. Ik koos ervoor om de volgende dag na Vinh Moc tunnels te gaan die een belangrijk onderdeel waren in de geschiedenis en de oorlog tegen te Amerikanen. 

Een geheel dorp ondergronds met alle mogelijke voorzieningen en bestaand uit allemaal verbonden tunnels. Het was meteen te merken dat dit niet gemaakt was voor  Europeanen en na een lange tijd begonnen we dus ook al onze rug te voelen van het half gebukt lopen. Het is overigens een leuk feit dat Amerika de oorlog nooit gewonnen heeft en het daarom een conflict noemt in plaats van een oorlog. Dit zouden ze later met nog meer oorlogen oftewel conflicten doen. 

In de middag zou ik naar een verlaten waterpark gaan net buiten de stad. Dit waterpark is jaren geleden gebouwd en door negatieve en spookachtige verhalen zijn er nooit echt bezoekers op afgekomen en werd het park failliet verklaard. Zelfs veel locals waren hier nog nooit geweest terwijl het onder de jeugd van Vietnam steeds meer leeft om te relaxen.

Bij de ingang stonden een aantal locals waar je de motor kon parkeren voor geld. Uiteraard wist ik dat hier niks van klopte ben ik met mijn motor onder de zelfgemaakte slagboom door gegaan. Niemand die er iets van zei en ze konden me niet tegenhouden. Ik was overigens de enige met een motor op het park en reed zo iedereen voorbij die er was. 

Deze verlaten plaats was wederom een indrukwekkende plek met als hoogtepunt een super grote draak ten midden van het water. Ook de glijbanen en het wildwater park waren nog goed zichtbaar. Ook de gigantische tribune opgesteld voor een verlaten en begroeit zwembad was een aparte ervaring. Het was duidelijk dat in dit project veel verloren is gegaan maar dat het toeristen zoals mij de unieke kans bied om het te kunnen bekijken. 

Deze dag was ook weer snel omgevlogen net zoals alle andere sinds ik vertrokken ben. Het lijkt wel alsof de tijd heel erg versneld wordt. Morgen zou ik de Hoi Van pas berijden richting Hoi An. Dit zou een beroemde pas zijn op weg naar het Historische (Unesco) vissersstadje. 

Eenmaal rijdend op de oh zo beroemde pas moet ik zeggen dat het tegenvalt. Net zoals alles naar beneden vanaf Hanoi maakt geen indruk meer op mij. Na een maand in het Noorden gereden te hebben is het rijden saai geworden ondanks de passie die ik gecreëerd heb voor het motorrijden. De landschappen zijn niet zoals gewend, de wegen zijn saai en steeds rechter. Als je ooit een een motortrip maakt in Vietnam raad ik je aan om in het zuiden te beginnen zodat het allemaal steeds mooier wordt in plaats van andersom. Ik ben te goed verwend geworden in het noorden waardoor dit saai lijkt ondanks de prachtige omgeving. 

Het volgende verhaal zal gaan over mijn laatste gedeelte in Vietnam voordat ik naar Myanmar ga. Waarom Myanmar terwijl het niet in de planning stond lees je later...