Part II - Sa Pa, Lord of the Rings & Phan-xi-Pang​

Noord Vietnam Part II - Sa Pa, Lord of the Rings & Phan-xi-Pang

Verder door op de motor uiteraard. Heerlijk die vrijheid om te gaan en staan waar en wanneer je maar wilt. Ondanks deze vrijheid heeft het motorrijden ook veel tijd gekost maar dat lees je zo..

Tijdens een natte rit zijn we boven aangekomen op de berg. Hier hebben we met een aantal locals gegeten en gezellig in een kring gezeten. Er was iemand bij die Engels sprak en met degene hebben we ons vermaakt. Hij vertaalde alles voor de locals en die konden met alles lachen. Na een zoete aardappel gegeten te hebben, zijn we vertrokken. We hebben tussendoor nog een korte hike gedaan naar een aantal watervallen; wederom in de regen. 

De volgende dag hebben we met onze motor door de bergen en rijstvelden gereden. Deze wegen waren slecht begaanbaar en heel steil. Dit zou later ervoor zorgen dat ik de berg niet op kwam en stil viel aan de zijkant. Tamara gebeurde hetzelfde maar 200 meter eerder. Haar motor lag bijna in het ravijn omdat ze hem losliet. De redding van haar motor was de tas achterop, deze bleef steken achter een rots waardoor de motor met backpack en alles niet naar beneden viel. 

Ondanks de mooie omgeving hebben we  besloten de weg terug te nemen om heelhuids in Sa Pa aan te komen. Hiervandaan zou mijn hike avontuur op de Phan-xi-Pang gaan beginnen. Phan-xi-Pang is de hoogste berg van Indochina (Laos, Cambodja en Vietnam samen; 3143 meter). 

Ik ben samen met Danny (Canadees) vroeg opgestaan om onder begeleiding van een gids de berg te trotseren. De groep bestond uit drie jongens en vier meiden. De meiden hadden we al in het begin geloosd omdat ze tergend langzaam waren. Na een lange en mooie dag hiken kwamen we eindelijk aan op de plek waar we zouden overnachten voor een aantal uur. Onze benen waren gesloopt en ik had mijn kuiten en bovenbenen nog nooit zo extreem gevoeld als toen. 

De slaapplek bestond uit een houten plaat waar we met een slaapzak op moesten liggen. Ik kon hier niet fatsoenlijk op slapen en voelde al mijn botten op het harde hout. Geloof me, een gevangenis in Nederland is luxe tegenover deze slaapplek. De bedden zijn hier overigens overal mega hard. 

Daarnaast was er ook een andere groep met Koreanen op deze locatie aanwezig. Snurken, boeren en schreeuwen tegen elkaar was geen uitzondering dus dit hielp ook niet om in slaap te komen. Zeker niet omdat ze tot laat hiermee doorgingen. Uiteindelijk gelukkig toch nog een paar uur de ogen kunnen sluiten.

Kwart over 3 ging de wekker, half 4 ontbijten en om kwart voor 4 vertrekken. Het zou 3 uur lopen zijn naar de top en het was vrijwel onmogelijk om zonsopkomst hier te zien gezien de lange hike.

We besloten met zijn drieën door te trappelen en de gids kon ons nauwelijks bijhouden. Na een snelle en lange hike hadden we het toch gehaald om zonsopkomst mee te maken. De gids kwam 5 minuten later aankakken op de top van de berg. 

Het klinkt allemaal heel makkelijk maar geloof me dat was het niet. Boven aangekomen was ik volledig gesloopt. Ik had het idee alsof iemand mijn benen moest amputeren zo erg voelde ik mijn spieren. De laatste kilometer was dan ook een veldslag die gewonnen werd doordat het licht van de zon al begon door te komen en ik de top perse wilde bereiken. 

Boven aangekomen hebben we twee uur genoten van de opkomende zon, het uitzicht en de puffende mensen die aankwamen. De eerste kwam pas een half uur na ons aan. De laatste kwamen we nog tegen op de berg toen wij na twee uur aan de afdaling begonnen. 

Op de terugweg had ik weer nieuwe energie gevonden; deze ging dan ook vrij soepel. Heerlijk bergaf, maar helaas wel veel trappen waar ik op de heenweg zo'n spierpijn van had. Geloof me, 20x de trappen van snowworld oplopen is er niks bij.

Na aankomst heb ik direct de motor gehaald en wilde ik doortrekken. Mijn motor dacht daar anders over en na 20 kilometer was hij totaal vastgelopen bij het achterwiel. Ik kon wel de berg nog afrollen en ben bij het eerste beste huis gestopt om mijn motor te repareren. Overigens kan elke man hier in Vietnam een motor maken en al zeker voor toeristen waar ze geld ruiken. Ik werd dan ook volledig afgezet maar had geen andere keuze.

Hij vroeg omgerekend €40 om het te laten maken. Ik gaf aan dit belachelijk te vinden en weigerde dit te betalen terwijl mijn motor al uit elkaar lag. Hij ging zitten en begon me te negeren. Ik kon eigenlijk wel om dit spelletje lachen. Ze creatief als ik ben zocht ik in mijn tas naar mijn portemonnee. Ik duwde snel geld weg en zei dat ik maar 670.000 dong bij me had in plaats van de 1.000.000 die hij vroeg. 

De deal was rond en hij maakte mijn motor. Wat overigens nog altijd een belachelijk bedrag was. Ik heb noodgedwongen een hotel ergens moeten pakken voor omgerekend €14 wat voor de standaard hier belachelijk is. Zeker als je bedenkt dat ik in de hoofdstad in een hostel €12 heb betaald voor vier nachten in totaal. Duur dagje geworden dus..... 

Twee dagen erna zou ik met Bjorn en Tamara het noorden gaan doen voor een kleine twee weken. Direct op deze dag bleek het geluk weer niet mee te zitten. Motor kaduuk, die van Tamara ook en 5 uur later pas opgelost. Dit omdat we midden in de bergen zaten en er niks in de buurt was. Uiteindelijk besloten om terug te gaan naar de vorige plaats. Bjorn en Tamara besloten terug naar Hanoi te gaan en ik op de 'black bastard' (motor) van Bjorn verder. Deze loopt overigens super en heeft nog geen enkel probleem gehad op wat kleine dingen na zoals de olie verversen etc. 

Toevallig was Danny de Canadees ook deze dag aangekomen in het hostel. Met hem zou ik de noordelijke route gaan rijden. Eenmaal afscheid genomen van Bjorn en Tamara zijn we vertrokken naar een stukje wat later hemel op aarde zou zijn. 

Ik had nooit verwacht dat de aankomende twee dagen mij zo zouden verassen. Ik kan het nauwelijks met woorden beschrijven en geen enkele foto kan de indruk van schoonheid, pracht en puurheid van de natuur hier vastleggen. 
Ik had anders verwacht aangezien Sa Pa dé toeristische plek in het noorden is. Maar geloof me Sa Pa stelt geen reet voor in verhouding met dit stukje vrijwel onontdekte gedeelte door toeristen. 
Tevens is het juist heerlijk om geen toeristen te zien en alleen maar locals tegen te komen of gebruik te moeten maken van Google translate omdat ze geen woord Engels beheersen. 

Na elke bocht in dit gebied verbaas ik mij elke keer weer over de verassingen die de natuur mij hier met veel variatie te bieden heeft. Ik voel me middenin verschillende scènes van Lord of the Rings waar ik elk moment Frodo kan tegenkomen. Helaas ben ik onderweg wel een aantal Vietnamese dobby's tegengekomen. Zoals ik al zei, de foto's lijken nep en gefotoshopt maar het is toch echt de realiteit. 

Met een natte broek aan de voorkant verliet ik deze film scène op weg naar de Ban Gioc waterval. De beroemdste waterval van Vietnam die voor de helft ook in China ligt. Nu ik het over China heb schiet me ineens iets te binnen. Ik ben tijdens deze trip ook nog illegaal in China geweest. Er staan bij alle wegen naar China controleposten, streng bewaakt door militairen. We hadden ergens afgelegen tussen de bergen een plek gevonden met veel palen met prikkeldraad. Aangezien veel locals dit ook probeerden (of altijd doen) was er helemaal aan de zijkant een pad ontstaan. Hier ben ik 15 minuten geweest en heb ik letterlijk een keutel gelegd. De nood was hoog en China de zak! 

Aangekomen bij de beroemde Ban Gioc waterval die velen mogelijk wel kennen van foto's. Ik moet zeggen dat het me tegenviel ondanks dat het toch een pracht van een waterval is. Dit omdat de foto's die je ervan ziet in een perfecte conditie genomen zijn (of van bovenaf) en vaak ook nog bewerkt zijn. Precies om deze reden haat ik het gebruik van filters en dergelijke en daarom zou ik het zelf dus al nooit gebruiken. Dus mocht je ooit per toeval een mooie foto van me tegenkomen weet je dat het er precies zo uitziet als het in werkelijkheid op dat moment is. 

Later in het hotel leerden we twee Vietnamezen kennen waarvan één gebrekkig Engels sprak en de ander geen woord. We besloten samen te gaan eten in een typisch hotpot restaurant wat hier heel populair is onder de bevolking. Bij binnenkomst werden we dus uiteraard van uit elke kant bekeken en anders werd de buurman wel aangetikt om te kijken. 

Dit etentje was vrij uniek aangezien de taal barrière zeer hoog was en we niet wisten wat er op voedselvlak zou staan te gebeuren. Het eten was heerlijk: aardappels, groenten, bief, kip, varken, schelpdieren en nog veel meer. Vooral het eenden embryo was een aparte ervaring. Met name de gedachte en het blijven kauwen vanwege het rubberachtige (waardoor je het niet snel afkreeg) maakten het apart. Het smaakte trouwens een beetje naar kip. Oh ja, en ongeveer elke 5 minuten moesten we met zijn allen tegelijk een shot nemen van een slecht aftreksel van Jägermeister welke werd geleverd in een plastic waterfles. 

Overal in het noorden is het de normaalste zaak van de wereld dat:

  1.   Mensen de koeien uitlaten om te                   grazen langs de straat 
2. Vrijwel alle mensen naar je zwaaien en 'Hello' roepen
3. Er een groot levend varken achter op de scooter wordt gebonden met touw (of andere dieren)
4. Ze (vrijwel) geen Engels spreken
5. Plaatsen uit het niks er ineens zijn en erna weer helemaal niks is
6. Vrijwel iedereen vriendelijk is
7. De wegen zeer slecht zijn; zelfs een Nederlandse boer met een tractor zou er een aanklacht voor indienen
8. Je (bijna) geen toeristen tegenkomt
9. Je het gevoel hebt elk moment Frodo tegen te komen 

Tot de volgende keer as the adventure continues..!