Myanmar (Birma) 🇲🇲

Een aankomst in een andere wereld dan de rest van Azië waar ik geweest ben. Nog smeriger, ouder, gekker en (gelukkig) minder toeristisch maar juist daarom zo mooi en puur. De eerste nacht en ochtend was er uiteraard om het beeld compleet te maken geen stroom, het hele blok lag plat. Ik zou deze reis samen gaan maken met een oude studiegenoot genaamd Nine. Ze was ook toevallig ergens in Azië en wist nog niet waar ze heen ging, al snel besloten we samen Myanmar te bezoeken.  Zelf vond ik dit wel fijn aangezien de toestanden die zich hier afspelen en ik niet wist wat ik moest verwachten. 

Na door de straten gebanjerd te hebben besloten we een lokale trein te pakken die een tergend langzaam rondje door de stad zou maken van drie uur. Deze trein was net als een toneelspel. Drie uur lang heb ik mij geen moment verveeld. Constant gebeurde er wel iets, mensen die vrolijk lachten, verkopers die constant de trein in en uit kwamen, vrolijke mensen die ons bekeken en wij hen en vooral ook het uitzicht op de levendige buitenwijken van de stad. 

Iets voor het einde stapten we uit om een bezoek te brengen aan de grootste (gouden) pagode van Myanmar. Immens druk maar de ideale plek om een timelapse te maken van 1,5 uur en gewoon te kijken wat er zich hier allemaal afspeelde bij zonsondergang. Een mooie ervaring en zeker niet de laatste zonsondergang die ik zou zien in dit zeer interessante land. 

De volgende dag een beetje doelloos door de stad gelopen, wat markjes bezocht en vooral veel streetfood gegeten. Voor we de nachtbus zouden pakken begon het extreem hard te regenen, juist hetgeen waarom ik Vietnam Verlaten had. Vanaf het balkon zag ik een begrafenis stoet lopen waar ik medelijden mee had, de mensen en versieringen waren helemaal doorweekt. Toen we met onze tas beneden stonden en een taxi wilde pakken stonden de straten blank, een deja vu naar Hoi An. Door het vele water was er chaos in de stad. Onzeker of we de nachtbus zouden halen kwamen we 5 minuten voor vertrek van de bus aan. Deze bus beschikte zelfs over een stewardess en eten en drinken werd goed verzorgd. Een bus stewardess heb ik overigens nog nooit gezien!!! Tijdens een nachtstop heb ik een volledig bord met eten genuttigd voor omgerekend zon 60 cent, wat een onrealistisch bedrag. 

Aangekomen in de volgende plaats Bagan besloten we een lokale taxi te nemen naar het hostel. Dit is een van de meest unieke taxi's die ik tot nu toe genomen heb en misschien wel zal nemen. Met paard en wagen werd ik namelijk na ongeveer een half uur rijden bij het hostel afgezet om 6 uur in de ochtend. 

Na een tukkie gedaan te hebben door de onrustige nacht met weinig slaap besloten we een scooter te huren. Ondanks dat Myanmar nog niet veel jaren open is voor toeristen is het toch alleen mogelijk om E-Bikes te huren. Een top initiatief voor een nog niet zo geweldig ontwikkeld land. Eigenlijk hebben we de hele dag wat rondgereden tussen alle tempels en enkele bezocht. Het maakt niet uit waar je hier rijd er is altijd wel een tempel in het vizier gezien de hoeveelheid aan tempels hier, niet meer normaal.

De volgende dag zouden we met een gids genaamd Min wederom op een E-Bike rondtoeren op dit mega gebied met tempels. We wilden graag een gids om meer diepgang te krijgen over de historie, de tempels, de cultuur en het lokale leven hier. Dat zouden we krijgen ook. 

Myanmar was tot de 11e eeuw een land waarbij Net de geloofsovertuiging was. Hierbij stonden dieren centraal en werden deze ook geofferd aan de god. In de 11e eeuw kwam er een nieuwe koning aan de macht die streng buddistisch was. Sindsdien nam het boeddhisme in rap tempo toe. Tegenwoordig geloven de mensen dan ook zowel in het boeddhisme als in het Net. Vandaag de dag worden er geen dieren meer geofferd maar wel fruit zoals kokosnoten en mango's.

In het oude plaatsje Bagan wonen tegenwoordig geen mensen meer. Deze moesten allemaal verplaatsen naar een nieuwe plek van de overheid doordat het gehele gebied gebruikt diende te worden voor archeologische onderzoeken. Deze nieuwe plek kreeg dus de originele naam genaamd New Bagan. In het oude gebied is tegenwoordig alleen nog een vissersdorpje te vinden die hier mochten blijven. 

We vroegen de gids om naar een lokaal restaurant te gaan om met volle teugen te kunnen genieten van de Birmese keuken. Normaal zit de gids ergens anders maar wij wilden graag dat hij samen met ons zou eten. Het leek wel een lopend buffet maar dan op je eigen tafel. Een stuk of 10 verschillende kleine gerechten met een grote pot rijst. Deze gerechten bestonden uit soep, kip, varkensvlees, vis, gefrituurde Chili, bonen, tomaten, salades en nog veel meer. Steeds als een kommetje leeg was werd deze direct bijgevuld.

Tijdens het eten hebben we het nog uitgebreid gehad over het leven in Myanmar. Alle gelovigen gaan wanneer ze kind zijn naar het klooster. Hoelang dit is, is afhankelijk per kind. Onze gids is er maar 2 weken geweest omdat hij alleen maar aan het huilen was en heimwee had naar zijn moeder. De gemiddelde persoon blijft hier veel langer en het is volgens de gids goed zodat iedereen dezelfde normen en waarden meekrijgt van uit het geloof en het land. 

Deze dag heb ik zelf voor het eerst kennisgemaakt met beatlenak. Een lokale gewoonte waarbij je kauwt op een keverblad met daarin een kevernoot, tabak en poeder van krijtsteen. Je doet dit in je mond en blijft er enkele minuten op kauwen totdat er zich een rode substantie in je mond vormt. Als het rood is spuug je dit uit op de grond en zou je een opwekkend gevoel moeten krijgen. Dit gevoel was nergens te bekennen maar toch blij dat ik deze lokale gewoonte geprobeerd heb. Dit spul zorgt er overigens voor dat je alle lokale mensen steeds overal ziet spugen. Na het uitspugen zou ik deze smaak nog lang in mijn mond houden. 

Na de zonsondergang voor de zoveelste keer gezien te hebben werd het tijd om te gaan slapen. De volgende ochtend zouden we namelijk al vroeg opgehaald worden om een ballonvlucht te maken bij zonsopkomst. Na ontwaakt te zijn met de ogen nog half dicht begon ik steeds meer zin te krijgen in de ballonvlucht. Ik kon de prachtige plaatjes in de boeken en op internet en kon niet wachten om te zien of dit in de realiteit er ook zo uitzag.

We werden in het donker afgezet in een oude gereviseerde truck bij het vertrekpunt. Na een koffie en een korte briefing konden we bij onze ballon wachten en bekijken hoe deze allemaal startklaar gemaakt werden. Alleen dit was al een bijzondere ervaring gezien de hoeveelheid aan ballonnen die hier aanwezig waren. 

Toen het startsein gegeven werd sprongen we allemaal in de mand waar we met 16 personen in konden zitten. Lichtelijke adrenaline schoot door mijn lijf van spanning omdat ik niet wist wat ik kon verwachten en niet kon wachten om te beginnen. 

Nadat we de grond verlaten hadden was het genieten geblazen. Het uitzicht was net als in de boeken en de laag hangende ochtend dauw zorgde voor een mystiek beeld in combinatie met de tempels en de natuur. Dit uur vloog voorbij alsof het niks was en gevoelsmatig was het dan ook snel voorbij. Wel moet ik bekennen dat ik meer spanning in de lucht verwacht had, we vlogen met 15 km/h en het was eigenlijk gewoon een relaxte vlucht met de ballon als uitkijk punt. Niet bepaald spanning dus ongeacht het geweldige uitzicht. Zeker een aanrader voor iedereen en ondanks de €290 euro was het dit zeker waard. Weer een bucketlist ding afgevinkt maar wel een deuk in mijn reisbudget. 

Na even geslapen te hebben vervolgde de weg in de namiddag naar mount Popa om hier zonsondergang te zien. In de taxi naar de bus gebruikte de taxi chauffeur het woord oh my buddha in plaats van oh my god waardoor we onze lach niet konden beheersen. Aangekomen bij mount Popa begon de zon al langzaam onder te gaan en ben ik meteen naar boven gegaan om zoveel mogelijk ervan mee te krijgen. Aangezien mount Popa een vulkanische rots is en hoog gelegen is in het platte landschap kwam ik bezweet boven aan. Alles bleek niet voor niks want het uitzicht over het meer, de pagoda en de rest van de natuur was adembenemend in combinatie met de oranje gekleurde hemel van de zon. 

In de 2e wereldoorlog hadden de Japanners hun kamp opgeslagen in verschillende tempels van Bagan. De Engelsen wilde deze bombarderen om zo hun vijand te verslaan. Er was een Engelse archeoloog aanwezig die erop aandrong om deze schat van geschiedenis niet plat te bombarderen. Gelukkig werd zijn verzoek ingewilligd en spaarden de Engelsen de tempels. 

Na een hobbelende busrit kwamen we de dag erna aan in Kalew vanaf waar we de drie daagse hike zouden maken naar Inle Lake. Na een dag gerelaxt te hebben zou de daaropvolgende dag de hike gaan beginnen. Op deze dag nam ik een Birmese massage van een uur voor omgerekend 8 euro. Het bleek een uur van afzien te zijn want er werd zo hard in al mijn spieren geknepen dat ik vaak zelf in de deken moest knijpen. Achteraf was het natuurlijk wel lekker alhoewel ik mij afvraag of ik het niet gewoon lekker vond dat hij ermee ophield. 

Het was een veredelde lange wandeling maar daarom niet minder mooi aangezien de (vlakke) natuur en landschappen. Soms waande ik me in gedeeltes van Schotland maar ook dacht ik vaker terug aan het Limburgse heuvellandschap en was ik voor mijn gevoel thuis maar dan met een heerlijk zonnetje. De hoogtepunten waren toch wel het slapen bij locals ergens ver afgelegen van de bewoonde wereld. Dunne houten huisjes gemaakt van bamboe en zelfs de tweede nacht boven een koeienstal. Nooit geweten dat koeien zo zwaar ademden en actief waren in de stilte van de nacht. Aangekomen bij het meer gingen we met een bootje voor een uur varen richting de plek van bestemming aan de andere kant van het meer. 

Het hoogtepunt van dit dorp bleek toch wel te zijn dat de lokale rapper sjors zijn eigen restaurant had, dit restaurant bleek zelfs nummer 1 op tripadvisor te zijn. Hier aangekomen was al meteen duidelijk dat we met een echte thug life gangster te maken hadden. Zijn hele voorkomen en manier van handelen maakte zijn lokale naam als Eminem waar. Het restaurant kende veel tekeningen, graffiti en zelfs de muziek van zijn ultieme held Eminem. Deze muziek werd overigens de hele avond gedraaid en de hele avond in zijn doen en laten was hij dus ook Eminem oftewel Stan the man. Dit hele schouwspel was de ervaring meer dan waard en zelfs het eten was belachelijk goed. De enige vraag die nog in mij ronddwaalt is welke stoornis of beperking deze jongen had. 

De volgende dag stond een massage gepland van een uur. Ik hoopte niet weer zo'n pijnlijke Birmese massage te krijgen als voorheen. Gelukkig was het een Thaise massage en heb ik een uur kunnen genieten. Tijdens deze massage kwam ik tot de ingeving dat het toch nog mogelijk was om in het noorden te gaan tracken, 2 dagen in plaats van 3 en mijn plan stond dus vast. De dag erna zat ik dus in een mini busje naar Hsipaw voor een uurtje of 9 waarbij ik het gevoel had in een achtbaan te zitten waar geen einde aan kwam. 

Bij aankomst was het vrij onduidelijk of ik überhaupt een tracking kon doen aangezien je met minimaal 4 personen moest zijn. Dit terwijl ik de dag ervoor telefonisch contact heb gehad en ze aangaven dat het altijd wel doorging. Laat ik nu net de enige persoon zijn die zich tot nu toe had opgegeven. Lichtelijke stress wat te doen. Toch geen dag verloren in een busje om geen track te kunnen doen? Het zou toch niet? 

Ik besloot naar een andere organisatie te gaan en hier hadden zich 2 mensen opgegeven maar nog niet bevestigd. Na wat rondvraag in het hostel bleken we gelukkig een groepje van 4 bij elkaar gesprokkeld te hebben en kon de tocht gelukkig toch doorgaan. Hier waren we overigens alle 4 heel erg blij mee. 

Deze avond zou ik met een schot en een Italiaan doorbrengen voordat we zouden starten aan de hike. Na wat biertjes gehaald te hebben begon de Italiaan gitaar te spelen en de schot op zijn fluit. Hij had namelijk zijn doedelzak inclusief kilt en alles mee op reis genomen. Die gekke schotten ook. Een geweldige avond waar ik elke minuut van het privé concert genoten heb terwijl ze elk verzoeknummer speelde die ik vroeg. 

Eindelijke een nieuwe dag en een nieuwe hike. Ik keek er al erg naar uit, wandelen en dan voornamelijk door de bergen is een nieuwe hobby geworden. Heerlijk in de natuur, je gedachten op 0 en tegelijk over alles nadenken wat maar mogelijk is. Daarnaast ook nog flink wat beweging aangezien deze momenten minder zijn dan wanneer ik thuis was en structureel aan sport deed. Al met al dus voor alle facetten een goede vibe om te gaan hiken. 

Toen we de gids leerde kennen was hij meteen onder de indruk van mijn schoenen die ik op de markt gekocht had. Deze schoenen worden gebruikt door alle gidsen en zijn zelfs voor iedereen verplicht in het leger. Heel licht, stevig, snel droog en een goede grip en dat voor maar ongeveer 3 euro. Ik moest direct mijn schoenen uitdoen zodat hij de veters zou rijgen zoals iedereen dit in het leger ook heeft. 

De eerste dag begon vrij rustig door het berglandschap tot we bij de berg aankwamen die we moesten trotseren. Het ging stijl omhoog en je had na een tijdje dan ook het gevoel alsof je kuiten elk moment uit elkaar gingen knallen. Na elk half uur MOESTEN we een pauze pakken gezien de belasting voor de benen en kuiten in combinatie met de hitte. Mijn shirt was zo nat alsof ik net ermee het zwembad ingesprongen was en dit terwijl ik normaal niet veel zweet. Na eindelijk de top bereikt te hebben konden we onze boomhut voor de overnachting al in de verte zien liggen op een andere berg. 

Na een afdaling kwamen we aan bij deze ongelofelijk coole boomhut waar we de nacht zouden vertoeven. Alleen maar bergen, groen, beesten geluiden en geen bereik oftewel een perfecte combinatie. Vanaf de hut was het uitzicht overweldigend en de zonsondergang en opkomst waren dan ook een unieke ervaring. Vooral het slapen midden in de natuur met alle dierengeluiden om je heen is erg relaxt. 

Overigens heb ik hier ook nog midden in de jungle een natuurlijke douche genomen. Het water kwam van bergwater via bamboe en onder deze straal kon je je douchen. Ik voelde me even Tarzan aangezien ik hier helemaal naakt in mijn eentje in een begroeide jungle mij stond te wassen zonder ook maar iemand om mij heen en alleen groen en dieren geluiden. Wederom een ervaring om niet meer te vergeten.

Na de zonsopkomst en het ontbijt vervolgde wij onze hike richting de dichtbegroeide jungle. Vernauwde en begroeide paden, veel groen, water en dierengeluiden en geen enkele toerist gezien in 2 dagen maakte dit tot een onvergetelijke ervaring. Tevens ook de schoenen die perfect liepen en totaal niet zwaar waren. 

De helaas laatste stop van mijn avontuur in Myanmar zou Mandalay zijn. Hier de hele dag rondgereden op een scooter zonder een echt plan bracht ons bij de berg (met tempel uiteraard) waar je uitzicht had over de hele stad. Na een ontzettend drukke en leuke mark bezocht te hebben, besloten we onze lunch te nuttigen bij de rivier. 

Na de lunch weer rond gereden zonder plan en kwamen we in een soort van ghetto van Mandalay terecht. Hier kwamen zeker weten geen toeristen en de helft van de mensen keek ons vrolijk aan en de andere helft van de mensen wist niet wat ze met ons aan moesten of wilden ons daar niet hebben. Nadat enkele locals ons vertelden waar de uitgang was zonder dat we ernaar vroegen besloten we maar verstandig deze wijk met veel armoede te verlaten. Want ja, wie wil er nu pottenkijkers hebben. Dit maakte de ervaring van dit unieke stukje Mandalay er niet minder mooi op. 

Toen we de wijk verlieten was daar meteen een groot meer. Hier vlogen allemaal vliegers in de lucht en het leek wel een nationale sport aangezien het hier bomvol stond met vliegerende kinderen maar voornamelijk volwassenen. 

Voor zonsondergang zouden we een bezoek brengen aan de beroemde u-Lein brug. Na hier wat foto's gemaakt te hebben zag ik een hele groep locals op een afgelegen veldje bij het water voetballen. Ik ben hier gaan zitten en heb hier in mijn eentje 1,5 a 2 uur gezeten om naar het voetballen te kijken met op de achtergond de ondergaande zon. Dit bewijst maar wederom dat geld, afkomst of wat dan ook er niet toe doet in sport maar wel de spelvreugde en passie die men ervoor heeft, en deze spatte ervan af. Ik was de enige blanke en heb hier met volle teugen van genoten. Dit was samen met Bagan (+ballonvlucht) en de hike in Hsipaw mijn top drie aan hoogtepunten in Myanmar. Niet te vergeten ook alle zonsopkomsten en ondergangen die ik gezien heb. 

Het is een mooi land met veel verschillende stammen, culturen, talen, bezienswaardigheden en landschappen en gelukkig vrijwel geen toerisme. Hetgeen wat dit land zo mooi maakt zijn toch zeker wel de mensen die hier leven. Allemaal zo vrolijk, geïnteresseerd en oprecht zonder dat er ook maar iets achter zit om je te verkopen of wat dan ook. Misschien wel het beste en mooiste volk dat ik tot nu toe in mijn leven heb mogen ontmoeten. Helaas wil ik er niet over nadenken waar het land over 10 a 20 jaar staat wanneer het toerisme is toegenomen en alles dus waarschijnlijk in negatieve zin zal veranderen. 

Mocht je twijfelen grijp dan zo snel mogelijk je kans om Myanmar te bezoeken nu het nog zo puur, mooi, oprecht en vriendelijk is. Overigens ondanks alle politie onrust die je hoort in de media heb ik mij hier nooit onveilig gevoeld of er iets van gemerkt. Media en nieuws blijft nu eenmaal een topic waarover te twisten valt en ik nu op korte termijn al 2 keer mee te maken heb gehad dat het niet klopte... 

So take your chance as quick as possible and visit the beauty of Myanmar. 

Feiten:

Myanmar is pas een paar jaar open voor toeristen (2010) 
Een longii (rok) voor een man is normaler dan een persoon op een fiets  
Je betaald met kyats
Mijn geitensik is zo toegenomen dat hij nodig aan een trim beurt toe is
Een be land met veel politieke onrust 
Doordat ooit een generaal door scooter werd aangereden zijn deze verboden in de Yangon 
Boedisme & net samen zijn de hoofd religie 
The people are the BEST!!!!! ❤️

Op naar kuala lumpur en Indonesië...