Sydney & hobart

Na een vermoeiende en slopende reis was ik dan eindelijk aangekomen op het vliegveld van Sydney. Zoals iedereen weet staat dit land bekend om haar strenge controle en het invoeren van etenswaren en overige spullen. Niet voor niks dat hier een heel televisie programma over gemaakt is. Wanneer je het land inkomt moet je een formulier invullen waarop je aangeeft of een van deze dingen van toepassing op jou is. Ik moet je zeggen dat ik een beetje vals gespeeld heb en het niet naar waarheid heb ingevuld. Ik had modder onder mijn wandelschoenen, teveel sigaretten en medicinaal poeder uit Myanmar meegenomen en niet opgeschreven. Aangekomen bij de douane leverde ik mijn kaartje in en kon doorlopen zonder enige controle. Anderen moesten dit wel en iemand die later in de villa zat moest zelfs 280$ betalen als belasting over zijn sigaretten. Is dit geluk of wederom een gave die ik bezit zoals ik elk festival weer bier stiekem meeneem het festivalterrein op?

Na +/- 3,5 maand zag ik heuts boy Bart weer maar nu in Australië. Het was weer als vanouds en we keken er eigenlijk beide weer naar uit om herinneringen te maken en vooral samen te delen. In 2018 zouden we weer aan de bak moeten en hier keken we eigenlijk beide wel weer naar uit. Weer terug naar het normale leven en vooral het gevoel krijgen dat alles niet zomaar normaal is wat ik de afgelopen maanden aan het doen en meemaken ben. Het weer even op een vaste plek wonen en je spullen gewoon kunnen neergooien. Maar dit komt later terug wanneer ik het over Hobart ga hebben. Dit is namelijk de plaats die ik voor ogen heb om aan het werk te gaan. 

Aangekomen in Sydney heeft het bijna 2 dagen geduurd voordat ik me weer een normaal mens voelde in het Australische dagelijkse ritme. Net op tijd aangezien we nu langzaam de villa ingingen met 18 andere vrijwel onbekende Nederlanders. Voor het eenmaal zover was hebben we natuurlijk nog even een gedeelte van de stad gezien, de Harbour bridge, het opera huis en nog veel meer. Ik moet eerlijk bekennen dat het allemaal wel mooi is maar wel erg tegenvalt en ik meer van Sydney verwacht had. Mijn eerste indruk is dan ook niet overweldigend maar een beetje teleurgesteld aangezien je altijd de perfecte plaatjes ziet van onder andere het opera huis. 

Voor we met iedereen de villa zouden ingaan hebben we nog een bezoek gebracht aan maroubra Beach. In de namiddag was het dan eindelijk zover en checkten we in bij de villa, de sfeer zat er meteen goed in en er werden direct boodschappen en vooral bier gehaald. Na een gezellige avond besloten we de dag erna met een aantal de Coogee to Bondi walk te doen. Een mooie wandelroute langs de rotsachtige kust met kliffen en de bekende stranden van Sydney. Zeker niet de mooiste stranden als ik ze vergelijk met Azië maar wel de moeite meer dan waard. Tot en met oudejaarsavond hebben we eigenlijk vooral niks gedaan, samen gezeten en wat biertjes gedronken. 

De dag was dan eindelijk aangebroken, de reden waarom ik naar Sydney ging oftewel de jaarwisseling met haar vuurwerk zoals we deze van televisie en filmpjes kennen. Een Once in a lifetime die je eens meegemaakt moet hebben. Als ik dit niet al geboekt had was ik waarschijnlijk langer in Azië gebleven omdat het mij daar zo goed beviel en ik als een koning leefde. Vooral het feit dat je achterover valt van de Australische dollar en de prijzen die hier normaal bleken te zijn was de eerste dagen even af en terugschakelen. Vooral wennen aan de snelheid waarmee de bankrekening opeens kelderde zonder iets geks te doen bracht me weer met beide benen op de aarde. 

Terug naar nieuwjaar. De afweging was een gratis park en hier al vanaf half 8 in de ochtend wachten zonder drank en dergelijke of om half 7 in de avond met een ticket aankomen op een perfecte locatie naast de brug, met uitzicht op het opera huis met muziek en een bar. Het gratis park wat ik wilde bezoeken maakte al snel plaats voor een ticket van 170$ voor Luna Park. Bij het langer uitslapen was ik al overtuigd, laat staan dit in combinatie met de bar en de muziek erbij. 

Na wat ingedronken te hebben en andere Nederlanders ontmoet te hebben was het moment eindelijk daar. De poort ging open en na een half uurtje in de rij te hebben gestaan stonden we dan eindelijk in het pretpark. Het bier werd gekocht, een aantal gingen de attracties in en voor mij was het wachten op het kindervuurwerk dat om 9 uur zou beginnen. Netjes op tijd stond ik op de pier te wachten en wederom werd mijn keuze voor Lunapark positief bevestigd. De locatie en met name om het vuurwerk te zien was meer dan perfect. Bij het kindervuurwerk was ik al onder de indruk, de hoeveelheid en omvang vuurwerk van dit 10 minuten durende schouwspel had ik nog nooit eerder gezien. Ik kon dan ook niet wachten tot het 12 uur was om het echte spektakelstuk te zien. 

Gezien de drukte haalden we een aantal blikjes bier en smokkelden deze mee de pier op rond half 11. Het was al druk aangezien iedereen een goede plek wilde hebben voor het echte moment suprème. De combinatie van bier en het lange wachten zorgden ervoor dat mijn blaas zich steeds verder oprekte. Aangezien de wc niet op de pier was en je dus je plek kwijt was zorgde dit ervoor dat ik een smalle ladder naar het water zou afklimmen om vervolgens een beetje mee te helpen aan de opwarming van de zee. Sommige mensen keken me raar aan maar begrepen het volledig. Je plek kwijtraken en weer achteraan moeten staan zou iedereen namelijk zuur vinden. 

Toen was het moment eindelijk daar waar iedereen naar uitkeek, het aftellen begon en om klokslag 12 uur juichte iedereen. Voor de vuurwerk liefhebbers zou dit het startsignaal zijn voor een 20 minuten durend visueel orgasme. Ik had hier ook last van en kwam ogen tekort en wist de helft van de tijd niet waar ik moest kijken. De tijd vloog voorbij en ik besefte mij dat dit waarschijnlijk het hoogst haalbare is van vuurwerk wat ik ooit met eigen ogen zal zien. Na iedereen gelukkig nieuwjaar gewenst te hebben werd het tijd voor bier en een aantal mensen te facetimen. Heel raar aangezien het in Nederland nog licht was, midden op de dag en wij al in het nieuwe jaar zaten. Daarom niet minder leuk om iedereen even te zien en te spreken. Vervolgens ging het feest verder en zouden we vroeg in de ochtend pas weer herenigd worden met ons bedje. 

1 januari 2018. Ik ontwaak en Nederland viert feest, iets wat later andersom zou zijn. Een Nederlandse traditie maar dan in een beter klimaat en vooral de zon. Dit kan uiteraard alleen maar de nieuwjaarsduik zijn. Voor mij de eerste en mogelijk laatste keer in mijn leven dat ik hier aan zal deelnemen. Bij aankomst op Bondi Beach valt de kleur oranje direct op. Een massaal strand waar de Unox mutsen en oranje shirts overheersen. Een fijn, vertrouwd, trots en vooral euforisch gevoel aangezien dit allemaal aan de andere kant van de wereld is. Iedereen verzamelt op het strand, praat met elkaar en wacht op het moment dat we het water zouden inrennen. Dit is het moment waarop wij weer leven en Nederland slaapt, een zombie is of een dikke kater heeft. 

De oranje groep wordt steeds massaler en de mensen kijken nog meer verbaasd over wat er zich hier allemaal afspeelt. Wij als oranje meute met honderden mensen zijn een heuse attractie en worden dan ook van alle kanten gefilmd. De groep wordt steeds compacter en groter en ingesloten door de toeristen. Hollandse liederen worden gezongen en het is wachten op het startschot. Nadat dit gegeven wordt rent de menigte richting het water en draaien de camera's op volle toeren. Ik was nog steeds verbaasd over de vele Nederlanders die hier waren gezien we maar een klein kikkerlandje zijn. Het was dan ook een hele unieke ervaring en ik was  en ben blij dat ik dit heb mogen meemaken. Beetje bij beetje druppelden de oranje mensen het strand af richting de side bar in de stad voor een Hollandse party inclusief bitterballen. 

De volgende dag zouden we moeten uitchecken in de villa en weer richting de stad naar een hostel. Geloof me dat ik me wel eens beter gevoeld heb tijdens een gemiddelde ochtend. Het was heerlijk om deze dagen weer een vaste plek en een eigen kamer te hebben en vooral ook om met een vaste groep mensen om te gaan. Altijd waren er wel mensen die iets ondernamen en je hoefde dan ook niet stil te zitten. Ik heb in ieder geval een super tijd gehad en ben ook blij dat ik de keuze heb gemaakt om hier te verblijven.

Een bezoek aan de beroemde Blue mountains stond een dag later op het programma, deze zouden een uurtje of 2 met de trein vanaf Sydney te vinden zijn. Hier aangekomen had je een mooi uitzicht over de Vallei en de drie gezusters, deze drie berg top(jes) stelden zelf eigenlijk weinig voor. De wandeling van een uurtje of 5/6 die we vervolgens door het park hebben gemaakt was wel super mooi met verschillende typen vegetatie. Heerlijk om weer eens even een lekker lange hike te maken en bezig te zijn. 

Een free walking tour net zoals in Hong Kong was het volgende en ook wel laatste uitstapje wat er ondernomen zou worden in Sydney. We banjerden met een grote groep mensen achter een gids aan die ons op allemaal verschillende plekken informatie gaf. Interessant maar ook blij toen we weer eindigden in de haven en deze drukte konden verlaten. De beroemde brug bij het operahuis zou nu lopend zijn revue passeren, het gaat hier uiteraard om de harbour bridge. Eigenlijk viel deze walk wel tegen ondanks dat het uitzicht mooi was. De brooklyn bridge in New York kan hij toch bij lange na niet aan tippen. Vanaf de overkant werd de Ferry terug gepakt naar het BCD (business centrum district) waar we moesten zijn. Met een ondergaande zon en uitzicht op de rivier, de brug en het operahuis was dit een mooie en unieke ervaring.

Al met al kan ik concluderen dat Sydney voor mij persoonlijk erg tegenvalt en niet aan mijn verwachtingen voldaan heeft. Misschien waren mijn verwachtingen te hoog? Het is een leuke en vooral rustige stad en er is genoeg te doen. Je moet het eens gezien hebben als je hier bent maar daar is ook alles mee gezegd naar mijn mening. Om te wonen is het dan wel weer een fijne en rustige stad en altijd iets te doen als je zou willen. 

Eindelijk stond dan de reis richting misschien wel het mooiste stukje Australië op de planning genaamd Tasmanië. Het gedeelte wat bij mij op nummer 1 staat om te zien, een fijn zomers klimaat en vooral de natuur die het verschil moet gaan maken. Ook zal ik hier sinds lange tijd weer moeten denken aan het woord werken en wat dit is. Het zal even wennen zijn maar geloof me dat ik er eigenlijk best wel zin in heb, iets wat ik zelf eerder nooit verwacht had.

Vanaf het moment dat het vliegtuig de grond raakte in Hobart hebben we vrijwel weinig gedaan. Een beetje relaxen, door de stad lopen en voor de rest niet veel. Tussendoor hebben we ook nog gezocht naar een woon en werkplek. In Het hostel leerden we verschillende mensen kennen die voor ons nieuwe wegen zouden openen. De eerste weg werd voor ons geopend door Noel, een local die ons wilde meenemen naar een lange hike. Uiteraard sloegen we dit aanbod niet af en de volgende dag zaten we al om 7 in de auto aangezien we 2 uur moesten rijden. Tijdens deze 8 uur durende tocht hebben we veel moeten klimmen omdat er op veel stukken geen paden waren maar rotsen. De weg was aangegeven doordat er stenen op elkaar gestapeld waren, hoe je hier kwam kon je zelf weten. Een wederom unieke ervaring met als hoogtepunt uiteraard het bereiken van de top. Om deze te bereiken moesten we de laatste paar honderd meter een risico nemen wat betreft klim en klauterwerk zonder zekering langs enkele diepe afgronden. Gezien mijn hoogtevrees was dit zeker spannend en voelde ik heel goed dat ik leefde wat betreft adrenaline en innerlijke sensatie. Boven aangekomen met een voldaan gevoel en een prachtig uitzicht met aan elke kant een andere view. Uiteindelijk was het dit alles meer dan waard maar waren wij wel gesloopt achteraf. Een van mijn mooiere en zwaardere hikes, zeker gezien de snelheid waarmee we deze hike hebben afgelegd en vooral het vele klim en klauterwerk zonder vaste paden.  

Een dag later werd een bezoek aan het winderige strand gebracht. Door de koude wind besloten we al eerder het strand te verlaten dan gepland en er is dan ook zeker niet gezwommen in het koude water.   Later deze dag pakten we onze tassen maar weer eens in om naar ons volgende hoofdstuk te reizen een aantal kilometer verderop. Een oud klooster omgebouwd tot studenten hotel zou in deze Australische zomer voor ons het Backpacker walhalla zijn. Een privé kamer, eten inbegrepen en een grote maar vooral leuke groep mensen zouden hier ervoor zorgen dat we een te gekke tijd zouden hebben. Vooral aangezien dit alles maar $200 per week kost, Iets wat voor hier een lachtertje is. De reden voor ons bezoek aan deze plek was werk, een woord waar ik al lang niet meer aan gedacht had.

Aangezien ik de mogelijkheid wil hebben om een 2nd year visa te krijgen voor Australië moet ik in mijn eerste jaar 88 dagen farmwork doen of werk in een rural area. Direct de volgende ochtend stond in het teken van farmwork en dan in het speciaal kersenplukken. Het plukken gingen de eerste dag nogal traag, geen man overboord want het schijnt dat je er steeds beter in wordt. Voor je gevoel ging je al zeer hard en de menige irritaties waren er dan ook als je zelf maar tussen de 11 en 15 kratjes had de eerste dagen en andere hoorde over 25/30 kratjes. Aangezien je $8 per krat kreeg waren de eerste drie dagen geen vetpot natuurlijk. Het bleek niet gelogen en elke dag merkte je duidelijk dat het beter en sneller ging wat ertoe zou leiden dat ik op dag 5 al op 20 kratjes zou zitten. Helaas zou de dag hierna de laatste alweer zijn waardoor het echte geld maken er voor mij er niet in zou zitten hier. Wel uiteraard 6 dagen voor mijn 2nd year behaald en dus nog 82 dagen te gaan. Ik moet zeggen dat ik niet erg ervan baal dat het kersenplukken er alweer op zit, zeker niet eens van mijn leukste baantjes ooit maar wel een goede ervaring. 

Een lang weekend zou dit worden aangezien donderdag de laatste plukdag was. Onzekerheid over wat volgende week zou gaan brengen, werken- reizen of iets anders?

Zaterdag besloten we een korte hike te maken bij mount Wellington. Na een drie uur durende hike waren we boven aangekomen. Deze berg ligt naast de stad en vanaf de top heb je hier dus een prachtig uitzicht over de stad en rivier. Vervolgens wederom terug naar onze slaapplek gelift en dit keer met maar 1 auto. Bij aankomst stond op het bord dat er vanaf maandag aardbei plukken zou zijn. Wij en vrijwel alle anderen hebben ons hiervoor ingeschreven en begonnen deze ochtend dat ook met een goed humeur. Al snel zou blijken tijden het plukken dat het gewoon weg klote werk is en iedereen druppelde langzaam af. Voor mij was dit na een uurtje of 2 a 2,5 en 3 kratjes verder. Geloof me, je hebt elke week een nieuwe rug nodig als je dit werk voor langere tijd zou doen en dit kan ik al zeggen na maximaal 3 uur werk. Het hoogtepunt was toch wel een zwarte cobra van een meter of drie die door de aardbeien kronkelde en dit was dan ook een waanzinnig beest om te zien.

Na weer gelift te hebben richtig de stad besloot ik mijn eigen akoestische gitaar te kopen om mijn doel voor 2018 te verwezenlijken: namelijk gitaar leren spelen. Of de johny cash in mij los gaat komen en de motivatie blijft zoals momenteel kan ik niet met zekerheid zeggen. Maar de eerste stappen zijn al genomen. 

Overigens heb ik vanaf 2 Januari geen alcohol, sigaret of vlees gehad. Wie weet waar dit eindigen gaat. Voorlopig mis ik ze allemaal nog niet. 

De bankrekening blijft afnemen, het werk is klote hier, en wat de toekomst brengt weet niemand. Morgen uitzoeken wat het vervolg op korte termijn gaat worden? Werken in Tasmanië? Rondreizen hier? Of richting Melbourne? Ik weet het zelf ook allemaal nog niet....