rondreis Tasmanië

Tasmanië 

Na 2 weken werd het tijd om het vertrouwde plekje, de eigen kamer en onze nieuwe compagnons te verlaten bij het Springvale hostel. Een super tijd hier gehad en veel nieuwe mensen leren kennen, vooral veel Fransen... het maakt niet uit waar je ter wereld komt maar zodra Fransen samen zijn spreken ze constant de eigen taal, er is ook nauwelijks een gesprek mee te voeren. Om deze reden zijn de Fransen onder eigenlijk alle reizigers het minst geliefde volk, dit nog zacht uitgedrukt. Desalniettemin heb ik hier een super tijd gehad maar is het nu ook eindelijk tijd om weer op verkenning uit te gaan. 

Samen met Bart en Pepijn zou ons mobiele huis op wielen ons brengen naar de eerste stop genaamd Bruny island. Ik keek al erg uit naar de vrijheid om te gaan en staan waar we maar wilden. Dit samen met een Italiaan en 3 Fransen (uiteraard) die ons voor een nacht en een dag zouden vergezellen. Aangekomen met de Ferry maakten we een stop bij The Neck, een smalle strook die beide eilanden met elkaar verbindt. Vanuit het uitzichtpunt hier (op een heuvel) had je een prachtig uitzicht over de nek van het eiland, de zee aan beide kanten van de nek en het eiland op de achtergrond. 

Na een kort bezoek aan de zee was het tijd om een slaapplek te vinden. Na een gratis kampeerplek gevonden te hebben was het tijd om hout te sprokkelen voor het kampvuur. Iets waar ik uiteraard altijd voorstander van ben en later dus ook constant mee bezig zou zijn. Onze Italiaan stond 3,5 uur in onze kleine keuken van de camper om steeds voor 2 mensen pasta pomodoro te maken, wat overigens heerlijk was. 

Ontwaakt, een ontbijt verder en de flute cape track in het vooruitzicht. Een leuke kleine hike door het bos richting de top van de +/- 100 meter hoge kliffen. Van hieruit had je een prachtig uitzicht over de Nek en de andere kant van het eiland. Tijdens de wandelingen naar beneden over de kliffen heen had je een prachtig uitzicht wanneer je terug keek tegen de kliffen aan. Bijna op het einde van deze track zouden de wegen met de Fransen en Italiaan helaas scheiden. Jammer maar van de andere kant ook weer heel fijn, minder mensen dus minder meningen en wachten, HEERLIJK. Ook de Franse taal is iets wat ik als kiespijn kan missen. 

Het was mijn beurt om deze dag te rijden, heerlijk aangezien ik het heerlijk vind om zelf te rijden. De Ferry terug naar het vaste (ei) land en de nodige kilometers verder kwamen we aan bij Mount Field national park. Hier zouden we een wandeling maken bij de tall tree track. Een indrukwekkende hike met grote en dikke bomen met een hoogte van tussen de 50 en 70 meter. De hoogste die ik tot nu toe in mijn leven gezien heb. In dit park zijn ook de Russel falls te vinden die we dan ook maar even meepakten.  Deze korte hike naar de waterval was net zo bedroevend als de waterval zelf. Leuk om te zien maar zeker na Azië een tegenvaller. Het hoogtepunt was hier de Walibi die rustig aan de kant zat te eten en voor ons poseerde om foto's en filmpjes te maken. 

De volgende stop zou lake Sint Clair worden. Een rit van 2.5 uur waarbij we midden door niemandsland reden met een fantastische veranderde omgeving aan landschappen. Aangezien dit niemandsland was betekende dit ook geen tankstation, de meter deed raar en de benzine bleef afnemen. Een kilometer of 25 voor het eerste tankstation sprong het lampje van tanken aan. Aangezien we deze bak niet kennen was het dus spannend of we het zouden redden of niet? Bergaf rollen, zo min mogelijk vermogen gebruiken berg op en zo constant mogelijk rijden zou ervoor zorgen dat we het tankstation gelukkig zouden halen. Aangezien deze gesloten was wegens Australian day zou dit tankstation ook meteen de slaapplek worden voor deze nacht. 

De volgende ochtend hadden we een heerlijk ontbijt met uitzicht over lake Sint Clair en tevens een volle tank. Na het ontbijt stond een korte hike op het programma met als eindpunt een 360 graden viewpoint. Enkele foto's, push ups en uitzichten verder zaten we alweer in de auto richting de Nelson falls. Deze waterval was mooier dan de vorige en hebben we ook voor een gedeelte beklommen. 

Tijdens elke rit zat ik achterin te oefenen op mijn gitaar, er was lichtelijke vooruitgang maar de klanken jagen nog steeds alle beesten weg  rondom de camper. Het spreiden van de vingers ging al beter en de noten los ook. Er is duidelijk nog een lange weg te gaan en met name vele uren herhalen om ook maar iets herkenbaars in de toekomst van klanken te krijgen. 

Limburg staat in Nederland bekend om haar koempels en kolenmijnen. We bevinden ons momenteel in het gebied van Tasmanië wat bekend staat om haar koper en zilver mijnen. Het berglandschap is prachtig hier en doet me denken aan Limburg aangezien wij ook het mooiste (en enige) heuvelachtige gedeelte van Nederland zijn. We kwamen dan ook uit bij een viewpoint tussen de bergen waar je via een korte loopbrug over een mijn gedeelte kon uitkijken waar met dynamiet koper gewonnen werd. Dit zag eruit als een grote krater waar zich momenteel een licht blauw meertje bevond. 

Aangekomen bij het (bekende) mijndorpje Queenstown bleek het al snel te lijken op een oud dorpje uit een horrorfilm. Lege straten, oude gebouwen en 100 jaar terug de tijd in. Dit alles werd bevestigd toen we een winkel inliepen waar alles wederom gedateerd was en zelfs nog videobanden in overvloed verkocht werden. Na inkopen hier gedaan te hebben dan dus ook snel dit saaie dorpje verlaten richting de zee bij Strahan. 

Na de zee bezocht te hebben besloten we een camping op te zoeken om het waterreservoir aan te vullen. De stroom om alles op te laden en natuurlijk na drie dagen ons lichaam nog eens te wassen. Helaas was de douche niet optimaal en waren koud en warm geen vriendjes aangezien deze steeds met elkaar vochten voor de overwinning. Ik koos voor de kant van koud en het werd dus een snelle douche. 

Na het ontbijt stond een trip richting pillinger village op het programma waar ik al erg naar uitkeek. Een spookdorp gebruikt voor de mijnen midden in het bos, 1,5 uur zuidelijk van Queenstown. Dit over een onverhard weggetje waar maar 1 auto tegelijk kan rijden en je dus een probleem hebt als er een tegenligger komt. Links en rechts veel begroeiing en niet eens de zekerheid dat we het gaan vinden. Op zoek naar een spoor die ons na 2 uur lopen zou moeten brengen naar dit verlaten spookstadje. Aangekomen bij het vertrekpunt maakten we ons klaar en starten we de tocht. Na een hike die fysiek absoluut niet zwaar was maar wel heel erg mooi bereikten we eindelijk het dorpje zonder ook maar een spoorlijn gezien te hebben. Deze ontoeristische route en het verhaal van het oude verlaten mijndorpje gaven je het gevoel in de film Jumanji te zitten maar dan zonder dieren. 

Eenmaal aangekomen waren de overblijfselen zichtbaar maar nihil. Een teleurstelling wat betreft het verlaten dorpje maar in zijn geheel wel zeker de moeite waard. Pas op de terugweg beseften we dat we vrijwel de hele weg over het spoor gelopen hadden. Gezien de oudheid (+100 jaar) van het dorpje was het spoor niet meer te zien, vol met zand, mos en begroeid. Pas op de terugweg waren overblijfselen na goed kijken pas zichtbaar in de vorm van vervallen en begroeide bruggetjes over kleine riviertjes. Voldaan en blij toen we weer in de bewoonde wereld waren gezien het feit dat alles zo afgelegen was, we het gevonden hadden en we zonder problemen terug waren. 

Ondanks al deze mooie momenten die ik zeker niet zou willen missen en meteen weer over zou doen wil het niet zeggen dat ik stop met denken. Hoe zou mijn leven er in Nederland nu uitzien? Nog een half jaar en ik zou mijn studie voor docent geschiedenis afronden als ik thuis zou zijn. Een jaar studeren die ik in de toekomst waarschijnlijk nog zal volgen maar niet met zekerheid kan zeggen nu. Wie weet wat de toekomst brengt en welke deuren er geopend zullen worden. Dat ik weg ben betekent niet dat ik opeens ambitieloos ben geworden, of niet meer nadenk over de toekomst. Graag zou ik ook nog ooit de master SEN volgen voor persoonlijke en ook onderwijsontwikkeling. Het (speciaal) onderwijs is nu eenmaal het werk waarin ik mij echt op mijn plek voel werk technisch gezien, mede dankzij Het Kwadrant, de collega's en leerlingen. Onder andere deze facetten maken het voor mij dat ik oprecht kan zeggen dat ik gelukkig, blij en voldaan was met mijn werk. Iets wat denk ik niet veel mensen kunnen zeggen. 

Uiteraard ook het gemis van familie, het opgroeien van joep, vrienden, voetbal en nog veel andere zaken zijn dingen waar je over nadenkt. Gelukkig wordt dit gemis al snel op de achtergrond geplaatst omdat familie en echte vrienden onvoorwaardelijk zijn en er toch altijd zullen zijn. 

Terug naar de realiteit van de dag. Vandaag stond Cradle mountain op het programma, een hike van 6 tot 8 uur return via de overland track naar de top van de berg. Het weer zou slecht worden met kans op onweer, een reden om door te stappen. Veel afwisselende landschappen met als hoogtepunt de klim naar de top, deze bestond namelijk uit grote rotsblokken. De punt van de berg was niet zichtbaar en volledig bewolkt. Ik voelde me weer een klein kind alsof het een groot klimrek was en ging in rap tempo omhoog. Dit zou ertoe leiden dat ik de anderen al snel uit het oog verloor en dus klauterend tussen de wolken de weg naar de top zou inzetten. Een mooi maar vooral intensief lekker laatste stukje richting de top. 

Onderweg richting de kust en pinguïn Beach zouden we een stop maken bij de vuurtoren bij WynYard. Geloof me, dit was alles behalve de moeite waard om hier te stoppen. We vervolgden onze weg richting pinguïn Beach waar bij zonsondergang de pinguïns aan land zouden komen. Gelukkig hebben we er toch 2 kunnen zien in het wild wat het dit toch waard maakte. 

Launceston was de volgende stop. Een stad in het noorden, saai en weinig te doen. Het enige hoogtepunt was een park naast het centrum van de stad. Tussendoor heb ik ook nog mijn whitecard online behaald. Een cursus die zorg draagt voor veilig werken, ik denk vergelijkbaar met b-vca. Ik moest 110 meerkeuzevragen beantwoorden, 13 audio vragen en een filmpje maken. Uiteindelijk behaald uitgeteerd en dus met meer werkmogelijkheden richting Melbourne over een tijdje. 

De weg richting de oostkust is de weg die we volgen na het verlaten van launceston. De bay of fire met daarbij wineglass bay is onze volgende stop. We stopten op een gratis plek waar het afgeladen vol was. Dit zou de nacht worden van de beroemde super blauwe Bloedmaan. Deze maan was 36 jaar geleden de laatste keer te zien en ik mocht het met eigen ogen gaan aanschouwen. Het kampvuur was aan en ook zeker nodig aangezien het in de avonden van Tasmanië echt koud is. Veel mensen bleven wakker en wachten op deze super blauwe Bloedmaan. Het moment was eindelijk daar en de maan werd steeds kleiner door de schaduw van de aarde. Langzaamaan begon de maand rood te kleuren en werden deze steeds meer gekleurd maar dof rood. Aangezien er geen lichtvervuiling was, heb ik nog zoveel sterren gezien en zelfs de Melkweg kunnen waarnemen met het blote oog. Een geweldige en unieke ervaring waarbij je eigenlijk niet richting bed wilde maar naar de sterren en alles eromheen wilde blijven staren. 

De volgende ochtend werden we (laat) wakker. We waren zeker niet de enige nog op deze plek aangezien veel mensen laat op waren gebleven. Freychinet park wat ook wel bekend staat om wineglass bay was de volgende en alweer bijna laatste stop. Na een korte hike over het zeer toeristische pad kwamen we dan eindelijk uit bij het uitkijkpunt. Ondanks dat deze hike niet veel voorstelde voelde ik wel duidelijk mijn lichaam na de laatste dagen. Nadat we wegliepen voelde ik mijn lichaam al helemaal in de vorm van peristaltische bewegingen. Op steenworp afstand van het toeristisch drukke uitkijkpunt besloot ik dan ook 1 te worden met de natuur. Een grote dikke steen naast het pad (waar dus mensen liepen) maakte het mogelijk om mijn peristaltische yoga sessie uit te voeren met een positief, bevrijdend en mentaal voldaan gevoel. 

Het besluit was dan ook genomen, even uitwaaien aan de zee voordat de wielen weer begonnen te rollen richting port Arthur voor de volgende dag. Na een moeizame opstart kwamen we aan bij de oude gevangenis. Helaas was dit een archeologische bezoekplaats voor maar $39 wat ons ertoe zou leiden hier de WiFi te gebruiken en te peren, eerder dan gepland. Op de terugweg mijn white card opgehaald en vervolgens de spullen gedropt bij het hostel. Net op tijd terug om de bus in te leveren en weer terug bij af waar het avontuur van Tasmanië begon, Hobart. 

De avond stond in teken van de nieuwe star wars film die al een tijdje in de bioscoop te verwonderen was. Het is dat ik de films van vroeger ken en het daarom leuk vond, anders was het al helemaal slecht. Deze film was de laatste activiteit van het mooie en afwisselende Tasmanië. Tevens een van de meest zuidelijk bewoonbare plekken ter wereld. 

Melbourne is een nieuwe stop, een nieuw hoofdstuk en een nieuwe plek voor werk. Hopelijk dit keer meer succes en voor een langere tijd. Geld maken om weer terug te kunnen richting het veel goedkopere azie. Op naar de meest leefbare stad ter wereld die ook bekend staat om haar street art en creativiteit. Kijken wat Mellie ons te bieden heeft....