Perth & work part 1

Vier maanden geleden liet ik Australië achter mij voor een nieuw avontuur. Maar nu was het tijd om weer terug te keren aangezien de bankrekening vrijwel leeg was. Waar anders dan in Australië is het de juiste plek om de bankrekening weer opwaarts te laten gaan. Dit keer zou mijn bestemming Perth worden waar ik Bart en Pepijn weer zou gaan ontmoeten. 

Bij aankomst werd ik opgehaald van het vliegveld. Niet door Bart en Pepijn maar door Amy die ik dik een half jaar geleden in Vietnam had leren kennen. Tijdens het bijkletsen  was het tijd voor een alcoholische versnapering en een zelfgemaakte Mexicaanse wrap. Na een gezellige avond werd ik de volgende dag afgezet bij mijn hostel waar ik Pepijn weer zou zien. Leuk om elkaar weer tegen te komen en zeker eerder dan verwacht. 

Mijn keuze was op Perth gevallen omdat Bart en Pepijn hier ook waren. Vooral het werk als Field analist was hetgeen waar ik me ook op wilde gaan storten. Na gebeld te hebben met de baas gaf hij aan dat er nu even geen werk beschikbaar was. Dat werd dus een van deze dagen flink solliciteren op alles wat ik tegen zou komen. 

Helaas geen werk voor mij maar geen troost, vanavond was namelijk de kroegentocht. Voor 10 dollar kregen we een hamburger (ik zonder vlees), 6 bier en 2 Bacardi oakhard met cola. Wat een spotprijs, al helemaal voor het dure Australië. In het begin van de avond kreeg je een lootje waar je een prijs mee kon winnen. Niemand minder dan ikzelf mocht de eer hebben om deze prijs in ontvangst te nemen. 100$ die Pepijn en ik ons netjes verdeelden. Achteraf gezien was dit een avond op stap in Australië waar er zelfs nog geld mee naar huis werd genomen. Wie kan dat nu zeggen? 

De dagen daarop werd er flink gesolliciteerd op al het mogelijke werk wat er online te vinden was (Seek, gumtree). Ik kreeg al snel een reactie om wederom te starten in de bouw als handlanger met de vraag om op kantoor langs te komen. Niet veel later ging mijn telefoon met aan de andere kant van de lijn Leon. De eigenaar van Atlas oftewel het bedrijf waar Bart en Pep ook werkten. Ik moest een drugstest en een EHBO cursus inplannen. Zo gezegd, zo gedaan en de eerste 2 mogelijkheden die er waren pakte ik dan ook. Alles kwam op zijn pootjes terecht en al snel zou ik starten met de introductie (2 dagen) en de eerste job. 

In al deze dagen (1,5 week) in Perth werd er natuurlijk ook veel gechild, de stad ontdekt en vooral veel biljart en backgammon gespeeld. Deze zaterdag stond er een huisfeest op het programma van een collega van Pep. We konden niemand en het was voornamelijk gevuld met witte Afrikanen. Het huis en de tuin waren leeggehaald en het stikte uiteindelijk van de mensen. Wat een top avond en vriendelijke mensen. Iets later zou ik gelukkig ook Bart nog even tegenkomen. Na bijgekletst te hebben was het voor mij alweer tijd om te starten met mijn nieuwe job, namelijk gravity surveys (zwaartekracht onderzoek). 

Voor het eerst in mijn leven nam ik een betaalde vlucht en kreeg ik daarnaast ook nog eens betaald. Wat een aparte maar fijne ervaring om met deze wetenschap het vliegtuig in te stappen. Het vliegtuig zou landen in Melbourne. Vanaf hier richting het autoverhuur bedrijf met als eindstation een dorpje in de buurt van Bendigo (2,5 uur). We waren met drie personen: een zuid Afrikaan, een Turk en ik. Zij waren een survey team samen en ik alleen. Gravity survey klinkt mooi, maar wat is het nu eigenlijk ?

Je loopt of rijdt met een gps die aangeeft op welke plekken oftewel stations je moet zijn. Deze stations worden geüpload in een apparaat genaamd een rover. Via sateliet verbinding weet je dus precies waar je moet zijn om een meting uit te voeren. Deze meting voer je uit met een zwaartekrachtmeter. Goedkoop zijn ze zeker niet want de nieuwprijs is 160.000 dollar. Er wordt dus ook constant benadrukt hier voorzichtig mee om te gaan als een baby. Deze apparaten meten door middel van de zwaartekracht de dichtheid van het gesteente in de bodem. Deze techniek wordt vooral gebruik voor de industrie en gewenning van mineralen, kolen, gas en olie. 

Voor deze Job bij Bendigo had ik de gps op het dak van de auto en reed ik naar de stations waar ik moest zijn (elke 100meter). Daar uit de auto om vervolgens met de gravity meter een lezing te doen. Dit gedaan en de gegevens genoteerd te hebben weer de auto in en naar de volgende plek. Zoals je al begrijpt is het werk niet erg afwisselend en blijft de handeling constant hetzelfde. Het geld daarintegen is dan wel constant goed wat je hiermee verdient. Aangezien ik elke 100meter moest stoppen op veldwegen naast de weg stopte letterlijk elke auto om te vragen of alles goed ging. Iets wat je in Nederland zeker weten niet snel ziet gebeuren. 

Deze meter is overigens super gevoelig. Je moet hem als een baby behandelen en als een levende gimbal beweeg je je ermee rond. De gevoeligheid wordt wel duidelijk als in nieuw Caledonië een aardbeving is. Dit is 3000 km verderop en hierdoor geeft het apparaat veel te hoge waardes aan en kunnen wij dus geen metingen meer doen. 

Tevens zat ik op deze job met een gast uit Afrika die ik totaal niet uit kon staan, hij mij overigens ook niet. Een echte konten likker bij de baas en die over jou rug altijd zijn gram probeert te halen. Meteen al geen goede match voor mij. Ik besloot me volwassen op te stellen en er een ongeschreven/ onuitgesproken strijd van te maken. Mijn doel was om elke dag alleen meer stations te knallen dan zij samen. Dit lukte en elke keer wanneer we elke weer zagen was zijn teleurgestelde gezicht mij meer waard dan het geld wat ik verdiende. Uiteraard was het geld veel belangrijker maar zijn gezicht was mijn innerlijke drijfveer om stations te knallen. Na dag 8 hadden ze me verslagen (tevens de enige dag) en sindsdien was hij opeens een stuk vriendelijker. 

De job zat er voor mij op en ik vloog terug naar Perth. Leuk om iedereen weer bij Spinners (hostel) te zien. Veel mensen hier kon ik al en het voelde dus ook een beetje als thuiskomen. Deze week werd vooral veel niks gedaan. FIFA, biljart en backgammon waren de hoofdonderwerpen van deze dagen. Ik ging op stap en het geld werd weer uitgegeven tot de start van de nieuwe job. 

Ditmaal zou ik naar Pilbara gaan en ook nog eens supervisor zijn. Ik zou dus hoofdverantwoordelijke van dit project worden. Het klinkt leuk maar is eigenlijk niet veel extra dan wat je normaal moet doen. Alleen de data en dergelijke doorsturen en zorgen dat altijd alles goed verloopt. De grote plus hieraan is dat je 20 dollar meer per dag betaald krijgt, altijd meegenomen. 

De eerste dag moesten de spullen ingepakt worden en de nieuwe apparatuur uitgeprobeerd worden. Toen ik in de middag terug kwam bij kantoor stond de barbecue aan. Ik kwam aangelopen en ze hadden een bordje voor me klaargezet. Ze waren aan het lachen en toen ik het bord naderde lag het vol met gras. De pret en voorpret die ze hiermee hadden kon ik wel waarderen en om lachen. Ze vinden het namelijk leuk om een vegetariër voor de gek te houden. 

Alles was gepakt en de weg werd ingezet naar het noorden. 1500 kilometer richting Pilbara en na anderhalve dag rijden werd onze bestemming eindelijk bereikt. Bij onze aankomst zagen we al direct een tornado. Ook wel een Willy Willy hier genoemd. Deze is een metertje of 40a 50 hoog, een paar meter breed en neemt vooral zand en stof mee de lucht in. Later zouden er nog meerdere volgen. 

Aangezien de grid (werkplek) een stuk van het kamp af is werden we elke dag door een helikopter ingevlogen. Aangezien de grote vierpersoons (R44) kapot was werden we ingevlogen met een tweezitter (R22). We hadden beide een privé piloot en het duurde ongeveer 50 minuten enkel om bij de grid te komen. De eerste twee dagen was het nog leuk en speciaal. Maar hierna werd het zelfs normaal en wilde je gewoon zo snel mogelijk naar de grid of richting huis. In Melbourne bij het circuit was het nog een hele belevenis, nu niet meer. Zie het een beetje als autorijden. In het begin wil je veel rijden en erna wordt het ook maar normaal. 

De west kant van de grid bestond uit een vrij vlak stuk met daarin wat heuvels. Klinkt makkelijk zou je zeggen. Met een dagelijkse temperatuur tussen de 36 en 40 graden en apparatuur die je mee moet slepen was het een ander verhaal. Dit zorgde er dan ook voor dat mijn Nederlandse collega de combinatie van dit alles niet aankon in de heuvels. Niet gek want niet iedereen is hiervoor gemaakt. 

Ik moet zeggen of beter gezegd toegeven dat wanneer ik ergens mijn pijlen op heb gericht ik er ook helemaal voor ga. Of dit werk, privé of wat dan ook is maakt niet uit. Mijn doel is om het werk minder serieus te nemen en dus meer relaxt te doen dan altijd gewend. Want ja ik ben toch half december weer weg voor een tijdje. Dit is dus een nieuw doel voor me en zeker niet makkelijk. De drang om alles te controleren en goed af te leveren dus te verminderen. 

Een aantal dagen later kwam een nieuwe collega met Soedanese roots om hem te vervangen. In deze tijd was de vierzitter (R44 robinson) eindelijk gemaakt en was de vlucht nog maar 30 in plaats van 50 minuten. Wat een opluchting. Temperatuur was niet geheel het probleem maar het fysieke gedeelte speelde nu parten. Ook hij werd na een week vervangen.

Tevens is het niet alleen de hitte en het fysieke gedeelte wat onprettig is. We hebben ook te maken met veel kleine wespen (zonder angel) die op je zweet afkomen. Onprettig aangezien het met deze hoge temperatuur en apparatuur die je meesleept, het onmogelijk is om niet te zweten. Laten we het maar niet hebben over spinifex. Een type grasbol wat hier overal groeit met scherpe punten als naalden die constant in je benen prikken. Het gaat zelfs constant door de gator (scheenbeschermers) heen en deze spinifex zijn vaak groter dan knie hoogte. 

Drie maal is scheepsrecht zeggen ze. Dit keer was dat dus ook het geval. Een Duitsers uit München oftewel Alex werd mijn derde collega op deze job. Ze hadden tegen hem verteld dat ik vegetarisch ben en dat mij het zelfs lukte. Dus dan moest het hem ook wel lukken zeiden ze lachend. Meteen een goede klik en al snel werd duidelijk dat hij iemand was die de job aan zou kunnen. 

Vooral het gehele oost gedeelte van deze grid was het vaak (bijna altijd) voor ons beide afzien. Constant bergen met kiezelstenen en spinifex op en af lopen zonder ook maar een recht stuk te bekennen. Elke dag kapot aan het einde van de werkdag. Na deze grid werd dan ook een onbetaalde dag vrij gepakt om het lichaam rust te gunnen voordat we met de volgende zouden starten. Ondertussen was ik hier al vier weken elke dag aan het werk nu.

De laatste grid zou ongeveer 14 dagen duren. Meer en stijlere bergen maar gelukkig minder spinifex en kiezels. Het hele project was ons plan om naar Canggu in Bali te gaan in onze vrije week. Daar dus werkelijk niks doen en alleen te surfen en relaxen. Na drie dagen werd duidelijk dat het project gecanceld was door een ingetrokken vergunning en zouden we onze weg richting Perth alweer bijna inzetten. Nog een paar laatste keer met de helikopter vliegen en een twee daagse reis voor de boeg naar Perth. Een beroemde westkust route die veel mensen rijden en wij kregen betaald om hier te rijden. Overigens een leuk feitje dat alle chauffeurs vriendelijk naar elkaar zwaaien ongeacht wat voor vervoersmiddel je hebt. 

Het werk is overigens niet bijzonder moeilijk en bijna iedereen zou het wel kunnen. Waar ik het meeste moeite mee heb zijn de lange dagen die allemaal hetzelfde zijn en je over alles en nog wat laten nadenken. Soms verlies je jezelf gewoon in bepaalde gedachten. Achteraf wanneer je de rekening weer goed gevuld ziet valt er natuurlijk niks te klagen. Persoonlijk zoek ik meer uitdaging en afwisseling.... voor nu moeten we tevreden zijn met het hersenloos werk. Vooral het einddoel van veel sparen dat nieuwe mogelijkheden creëert op de voorgrond houden. Want dit hersenloos werk laat me in een maand net zoveel sparen als dat ik thuis in 5 maanden zou doen.

Twee dagen vrij in Perth en direct door naar de volgende job om zoveel mogelijk geld te maken voordat het half december is. En natuurlijk ook om aan mijn 88 dagen voor het 2nd year visum te komen. Ik wil komend jaar namelijk veel sparen in Australië om uiteindelijk een groot snoepreisje naar de andere kant van de wereld te maken. 

Mijn plannen voor de zoveelste keer gewijzigd en hoe en wat nu verder ligt nog allemaal open. Mijn plan was om vanaf half december naar Nieuw Zeeland, de Filipijnen en Japan te gaan. Helaas het verkeerde seizoen voor Japan. Ik wil niet in de kou terechtkomen, dit moet dus later volgend jaar. Niks ligt met zekerheid vast maar plannen zijn er zat. Daarnaast wie weet wie ik nog ga tegenkomen of reisplannen heeft rondom deze tijd. 

Misschien in de volgende break naar Canggu, misschien ook niet en weer doorwerken. Wie weet hoe en wat er zich zal voordoen op mijn pad...