Blog perth & work part 2

25 december 2018 - Perth, Australië

Na bijna 5 weken geïsoleerd te zijn geweest van de bewoonde wereld tijdens het laatste project was het dan eindelijk zo ver. Zelfs het lopen door de straten en mensen te zien deed me goed. Het zijn de dingen die je nu waardeert en normaal zo gewoon zijn. Het zien van mensen, mogelijkheden hebben en niet afgesloten zijn van alles en iedereen.

Mijn eerste dag in Perth heb ik dan ook helemaal niks gedaan. Wel kwam ik een oude bekende tegen. Ik had Emily vorig jaar in Vietnam leren kennen. Zonder van elkaar te weten kwam ik haar nog twee keer tegen in hetzelfde hostel in Vietnam. Twee maanden later hetzelfde verhaal maar dan in Indonesië. Nu 11 maanden later kwam ik haar weer tegen in hetzelfde hostel in Perth zonder het van elkaar te weten. Toeval bestaat niet zeggen ze,  toch? Apart maar wel leuk om elkaar weer te zien en bij te kletsen.


 

Later op de dag zou ook Pepijn aankomen wat niet zo gepland was. Alles kwam op een of andere manier perfect uit. Na wederom een pubcrawl eindigde we al vrij vroeg in bed omdat we gesloopt waren. De volgende ochtend en avond werd een backpackers truc uitgehaald. Eten bestellen via uber Eats om vervolgens een uur na het eten de reservering aan te merken als nooit bezorgd. 2 dagen later wordt het geld terug op de rekening gestort en het eten is uiteraard gratis. Je kan hier een mening over hebben, maar ik zie het als gebruik maken van de mazen in het systeem. Door kostenbesparing van uit hen gaat dit automatisch via een computer. Uiteraard is dit ook kostenbesparend voor mij en vele anderen.


 

Door het reizen, ervaringen opdoen en werken met mensen van over de wereld besef je je wel een aantal dingen. Vooral hoe goed we het wel niet hebben en hoe goed alles geregeld is in Nederland. Hier sta je zelf nooit bij stil omdat het maar normaal is...


 

Een nieuwe job in Cue. Een minuscuul dorpje midden in west Australië met een aantal inwoners van rond de 200 gok ik. Niks te beleven dus... dit keer hadden Alex en ik een eigen kleine caravan van waaruit we alles moesten ondernemen. Het zien van Kangaroos, ezels, koeien, struisvogels, hagedissen en heeeeeeel veel vliegen was ongeveer het enige wat hier te beleven was.


 

Deze job zat er op en zonder break meteen door naar de volgende. Dit keer in Kalgoorlie, ook wel een van de bekendere mijndorpen in Australia omtrent het goud.  Dezelfde caravan en alleen dit keer een nieuwe omgeving en een nieuw team. Helaas de gast van mijn eerste Job waar ik werkelijk niks mee kan. Ik keek al uit naar het einde van deze job...


 

Zowel een dode als een levende slang gezien. Dat was wel even schrikken toen die levende slang recht voor ons lag met zijn hoofd omhoog en kijkend naar ons. Uiteindelijk wonnen we de staar wedstrijd en droop hij teleurgesteld af.  Ook de extreme regen en onweer zorgde voor leuke ervaringen achteraf. Het terug rijden naar de bewoonde wereld vanaf de grid was een leuke en unieke ervaring. De tracks bestonden uit modder en er liepen letterlijk rivieren over de straat heen. Een wonder dat we niet vast kwamen te zitten.


 

Terug in Perth. Dit keer naar mijn oude hostel (spinners) waar ze momenteel aan het verbouwen zijn. Ik kon er gratis verblijven samen met Brendan en Yohan als een soort van nachtbewaking. 1 werkende wc en 1 douche met alleen koud water was alles wat we ter beschikking hadden. Geen keuken, alles onder het puin en natuurlijk overal stof te bekennen. Wel een gratis slaapplek en een nieuwe ervaring erbij. Dit keer niet anti-kraak in Sittard maar in Australië. Later zou Yohan naar naar het volgende project gaan en mocht ik zijn auto hebben tot mijn project zou starten. Ideaal dus, een gratis slaapplaats en een gratis auto.


 

De volgende dag werd een bezoek gebracht aan de wijk Fremantle. Een leuke artistieke wijk met allemaal verschillende eetplekken. Na een bezoek aan het strand, de food market, Fremantle prison en het wandelen door de wijk stond het volgende project alweer op het programma. Dit keer wederom in Bendigo. Daar waar ik mijn werk ben gestart zou ik het ook afmaken. Dit keer voor Fosterville Goldmines. Deze mijn heeft momenteel de hoogste goudgraad per kubieke vierkante meter ter wereld, zeer winstgevend dus.


 

Aangezien we voor een mijn werken loopt alles een beetje anders dan gewend. Extreem veel regeltjes waar je normaal niet over nadenkt. Zelfs voor het lopen door weilanden en bossen moeten we verplicht een veiligheidshelm en schoenen met stalen neuzen dragen. Het liefste nog een veiligheidsbril, maar dit deden we uiteraard niet. Er zijn volgens het safety department veel risico’s waar we mee te maken zullen hebben. Van binnen lach ik me kapot...het stelt niks voor met de jobs die ik normaal heb. Daarnaast weet ik ook wel dat ik niet tegen een boom of tak moet aanlopen of in een gat moet gaan staan. Van de andere kant natuurlijk goed dat er (veel) regels zijn en alle risico’s zoveel mogelijk beperkt worden. Maar overdrijven is ook een vakmanschap.


 

We stonden in het veld klaar om een zwaartekracht meting te doen. Opeens werden we half omsingeld door een aantal jonge black angus stieren. Ze leken niet erg vriendelijk op het eerste oog en onze focus lag uiteraard op de jonge stieren. Ze kwamen dichterbij, sprongen met de achterkant omhoog en sleepte met de achterste poten over de grond. Geheel veilig voelden we ons niet, om eerlijk te zijn een beetje angstig zelfs. Het is natuurlijk een grote brok spier op poten die je geen knuffel wilt geven. Mijn eerste gedachte was als volgt: wat zouden de mensen van het mine safety department nu doen? Ik besloot de papieren erbij te pakken en te lezen over de procedure bij omsingeling van een aantal jonge stieren. Terwijl ik dit doornam kwamen ze natuurlijk nog steeds dichterbij en was ik nog niet eens bij het einde van het voorwoord.


 

Uiteraard is dit niet gegaan zoals hierboven beschreven. We draaiden ons om en trokken een sprint waar Usain Bolt jaloers op zou zijn. Het hek kwam gelukkig snel dichterbij en we gooiden onszelf eroverheen. Met een apparaat van +/- 150.000$ in je handen is dit natuurlijk wat riskanter. Ik gooide dan ook eerst de tripod (standaard voor de meter) om vervolgens gecontroleerd op snelheid het hek over te vliegen. Helaas was de voet van de tripod scheef door een harde landing. Op kantoor waren ze er niet erg blij mee, maar daar gaf ik niks om. De tripod of mezelf is toch wel een makkelijke keuze. 


 

Het project afgelopen en weer terug naar Perth. Na een vrije dag kon ik cash in hand werken bij het hostel. Iets wat perfect voor me uitkwam. Gratis overnachten en bijna elke dag werken tot ik naar Nieuw Zeeland zou vliegen.

Mijn baas Joel en zijn familie waren geweldige personen. Heerlijk om weer even twee weken in de bouw mee te werken en zelf veel verantwoordelijkheid te krijgen. Voor de eerste keer in mijn leven zelf een terras gelegd, ventilatieschachten geinstalleerd en nog veel meer.


 

Rens mijn adoptiezoon uit Elsloo sliep ook met mij in het hostel. Tijdens de nacht maakte hij me wakker omdat hij lawaai hoorde. Toen we de gang op liepen zag hij iemand bij de receptie binnen staan. Vervolgens na wat geluid maakte de inbreker zich uit de voeten. We controleerden alles op de begane vloer en er was niemand meer te bekennen... alleen de achterdeur stond wagenwijd open. Na dit alles gecontroleerd te hebben en met zeker positieve spanning laten we maar zeggen gingen we weer naar boven. Na een tijdje hoorden ik iets. Ik besloot een grote drilstaaf te pakken en naar achteren te lopen. Ik opende de deur en zag 2 mensen met een zaklamp in en rondom de vuilnisbakken zoeken. Ik riep Rens om te komen en besloot erop af te gaan en ze dwingend te waarschuwen dat als ik ze hier nog een keer zou zien of binnen ze een probleem hadden. De rest van de nacht hebben we niks meer gehoord, alleen de ochtend erna was ik was vermoeider tijdens het werk.


 

Mijn laatste weekend in Australië was alles behalve een verkeerde, een perfecte afsluiter zelfs. Vrijdag een hele gezellige avond gehad met op stap gaan, zaterdag een kerstborrel met het werk, en zondag een bezoek aan het mooie Rottnest Island met haar leuke quokka’s en mooie stranden.


 

Na een halve laatste dag gewerkt te hebben was het tijd voor wat echt werk. Namelijk samen met Rens een afsluitende activiteit in het casino. Het ging best voortvarend aan de cash table. Lekker niks doen, letterlijk poker handjes afwachten en wat dingen opzoeken op de telefoon tussendoor. Toeslaan met goede kaarten en daar geld mee binnen harken. Uiteindelijk leverde me dit in een paar uurtjes een extra kerstbonus op van 650 dollar. Niks te klagen en extra zakcentje voor op reis. Van tevoren maakte ik nog een grapje dat als ik meer dan 500$ zou winnen ik op eten zou trakteren. Uiteraard nooit verwacht dat dit ook echt zou gebeuren hebben we erna wat gegeten.


 

Als ik terug kijk naar wat ik allemaal voor werk gedaan heb, hoeveel ik wel niet van Australië (betaald) gezien heb, was het echt een mega vette ervaring achteraf. Ondanks dat ik Australië puur gebruik om geld te maken is het toch wel heel erg fijn hier en vind ik het jammer om dit weer voor een tijdje achter me te laten. Niet alleen mooie ervaringen maar ook mooie mensen maken de plekken waar je bent. Als mijn visa nu niet verliep was ik waarschijnlijk nog wel even langer gebleven. Maar goed, niks te klagen. Het volgende avontuur staat voor de boeg. Het klinkt misschien apart maar het is niet echt dat ik super erg uitkijk naar het volgende avontuur. Het is meer dat het me overkomt omdat dit nu (tijdelijk) mijn levensstijl is. Ondanks dit waardeer ik wel heel erg de mogelijkheden en kansen die ik krijg door mijn thuisfront en zeker sterke Nederlandse paspoort.


 

De tijd blijft maar voorbij vliegen alsof het niks is. Weer een werkperiode voorbij en al de 2e kerst die ik mis. Ik had graag iedereen weer gezien maar helaas was 1600 euro voor een week me nu iets teveel van het goede. Daarnaast staan me nu nog veel andere hoogtepunten te wachten die ik zeker niet wil missen. Weer een avontuur voor 4-5-6 maanden met een grove planning waarin niks vast staat, niks moet en alle kansen weer aangegrepen zullen worden.


 

Nieuw Zeeland roept me nu, dus het is tijd om te gaan. Een fijne kerst en jaarwisseling voor iedereen.

6 Reacties

  1. Bart:
    25 december 2018
    Lekker machine!!! Tot over een paar dagen in Wellieeeeeee ✌🏻
  2. Sam:
    25 december 2018
    Enjoy Bro 🙌🙌
  3. Baukje hermans:
    25 december 2018
    Fijne kerst en een mooie jaarwisseling! En vooral al het mooie wat je weer in 2019 staat te wachten!
  4. Janine en Hub.:
    25 december 2018
    Fijne kerst en een super 2019.
  5. Bertien:
    28 december 2018
    mooi geschreven sil! fijne dagen!
  6. Ramona:
    2 januari 2019
    Voor jou ook een super 2019 gewenst. Op naar weer een jaar vol mooie momenten. En uiteraard kunnen wij middels jouw blog ook hiervan meegenieten. Have fun in New Zealand