Iran part 2

Lieverd, 

Deze brief speciaal voor jou, wetend dat ik woorden tekort zal komen om mijn gedachten en emoties op je los te laten.

Wauw, wauw, wauw, wat ben je toch onbeschrijfelijk mooi, lief, leuk en verrassend. Voordat ik je fysiek leerde kennen kon ik je natuurlijk al een beetje en had je mijn interesse al te pakken. Ik had je namelijk al in het vizier via verhalen, instagram en weet ik veel wat  allemaal nog meer. Vanaf onze eerste aanraking was ik verliefd op je vriendelijkheid, diversheid en vooral je prachtige uitstraling. 

Ik voelde me vanaf de eerste minuut dat ik je leerde kennen tot je aangetrokken. Je verleden en je verhaal zorgen ervoor dat ik je nog beter begrijp en me aan je vast klamp. Intensief leef ik mee met jou huidige situatie waar je geen invloed op hebt. Je relatie is hetgeen waar je zo hard aan onderdoor gaat, ik zou je zo graag willen helpen maar helaas gaat dat niet. Je zou niets anders willen dan je los te rukken van deze last, maar helaas heeft deze jou en onbewust mij bijna volledig in zijn macht. 

Ik raak opgewonden en blij bij de gedachte aan jou, je schoonheid en je rondingen. Op mijn levensreis door de jaren heen ben ik al vaker een stukje van mijn hart verloren. Alles wat hier nog van over is ben ik nu namelijk kwijt. Je hebt letterlijk mijn hart gestolen en zou niet anders durven dromen. Onze tijd samen was zo intens prachtig en mooi, er zijn eigenlijk geen geschikte woorden voor. Ik had nooit een favoriet totdat ik jou leerde kennen. Iran ik houd van jou met heel mijn hart en weet alsjeblieft donders goed dat ik je nooit vergeten zal.

Kusjes en veel liefde,

Sil Kevers 

Met een kleine kater word ik wakker op mijn verjaardag. Een geslaagde en zeer verassende avond met Mohammed, Mina en al  hun vrienden. Na het ontbijt ga ik met ze mee naar het architecten bureau om een kijkje te nemen. Wederom een mooi en artistiek gebouw die in 2017 een eerste prijs heeft gewonnnen voor zijn ontwerp. Na een korte rondleiding is het tijd voor mijn eerste ervaringen in Esfahan. 

Ik loop door het park langs de rivier richting de Si o pol brug. De meest beroemde en gefotografeerde brug van Iran. Als je deze brug ziet begrijp je precies waarom. De brug bestaat uit twee verschillende lagen met allemaal nisjes waar mensen zitten te relaxen of te kletsen. Zoals overal in Iran is het de normaalste zaak om te picknicken en thee te drinken, dat is hier niet anders. De doeken of tapijten worden meegenomen, de schoenen netjes ernaast gezet en het feest kan beginnen. Het sociale aspect van alle mensen in dit land spreekt me dan ook heel erg aan. 

Esfahan staat bekend als oude hoofdstad van Iran met in het middelpunt het beroemde naqsh-e jahan plein. Dit plein is wel 160 meter breed en 560 meter lang en maakt dit het zesde grootste plein ter wereld. Immens groot en ooit was dit het grootste plein ter wereld. In de architectuur van het plein zijn aan elke zijde de hoofdaspecten van een land terug te vinden. Dit zijn namelijk: het paleis (overheid), de moskee (geloof), een school (educatie) en de bazaar (economie). Een hele mooie en unieke plek en volgens velen zelfs het mooiste plein ter wereld. 

De grote moskee aan het plein is de beroemste maar naar mijn mening zeker niet de mooiste. Er is namelijk een kleine moskee aan de zijkant die veel mooier is en anders wat betreft architectuur als bijna alle grote moskeeën in Iran. Vervolgens breng ik ook een bezoek aan de Jameh moskee die hier 20 minuten vandaan is. Na het bezoeken van veel moskeeën wordt dit uiteindelijk hetzelfde als tempels, kerken en noem maar op. Niet echt speciaal meer maar het verliest zijn charmes omdat je het nu al vaak gezien hebt. Begrijp me niet verkeerd, het blijven toch allemaal mooie gebouwen maar het wordt normaal. 

De volgende dag ga ik samen met Atefeh op pad. Een meid die ik heb leren kennen en me wat andere dingen van de stad gaat laten zien. De eerste stop is bij een vuurtempel van de Zoroastrians. Net buiten de stad, hoger gelegen op een berg en met een prachtig uitzicht over de stad. De plek zelf stelt niet heel veel voor vergeleken met de andere vuurtempels. Maar om even te relaxen, bij te praten met en mooi uitzicht en weg van de drukte maakt dit een fijne plek. 

In de namiddag een bezoek aan het Nazhvan park waar de typische perzische gebruiken weer overal terug te zien zijn. Overal mensen aan het kletsen, wandelen, sporten en vooral veel thee drinken. Door het midden van dit grote park gaat een telesizh (skilift). Een 15 minuten durende rit met een mooi uitzicht over het park. In de avond besluit ik de zonsondergang bij de Khaju brug te bekijken. Dit wordt ook wel de sociaalste brug van Iran genoemd en direct is duidelijk waarom. Het is bomvol met mensen, bij het water, de trappen, de nises, tussen de brug en overal waar je maar kijken kunt. De zonsondergang is prachtig en naarmate het donkerder wordt verschijnen er meer mensen en straat artiesten die overal beginnen te spelen. 

Vrijwel elke avond besteed ik door met Mohammed, Mina en Aban naar hun vrienden te gaan. Uiteraard overal eten en een drankje bij, zelfs speciaal voor mij staan er ook altijd vegetarische gerechten klaar. Wat een ervaring en zo leuk om alleen met met lokale mensen omgeven te zijn. Ik word door iedereen zo vriendelijk ontvangen en dankzij hen heb ik hier een onvergetelijke ervaring. Na een week beslis ik om mijn sleutel de volgende dag in te leveren om het land verder te ontdekken. Ik heb alles gezien wat ik wilde en de laatste dagen eigenlijk weinig productiefs gedaan. Ze begrijpen het volkomen maar zouden graag willen dat ik langer blijf. Ik vertrek in de avond en ontvang in de ochtend een heel erg lief berichtje dat ik zo lang mag blijven als dat ik wil en dat ze me graag in hen aanwezigheid hebben. Mijn besluit is toch al genomen en ik vertrek met een dubbel gevoel. Ik had hier graag nog meer tijd besteed maar weet dat het de juiste keuze is om verder te gaan. Er is zoveel meer over deze stad en vooral mijn ervaringen te benoemen maar de hoogtepunten heb ik wel beschreven. 

Kashan is het volgende station, een stad tussen Isfahan en Teheran. Niet echt een speciale stad in vergelijking tot de andere steden. Wel een aantal mooie tuinen en oude huizen waarbij de architectuur anders is dan wat ik al gezien heb. 

Nu op weg naar Teheran waar ik weer lokale vrienden ga zien die ik in Esfahan had leren kennen. De eerste avond slaap ik bij Eli, Soha en Vida. Na wat bijkletsen en het spelen van spelletjes geven ze me een mini concert met een typisch Iranees instrument genaamd Cetar. Het heeft iets weg van een gitaar maar is totaal anders en dan ook vooral de klanken die het maakt. 

De volgende dag bezocht ik met de dames het keramiek museum. Mooi om te zien maar om eerlijk te zijn had het totaal mijn interesse niet. Ik was dan ook wel tevreden om te gaan richting het Golestan paleis. Dit prachtige en gekleurde complex was de residentië van de toenmalige Shah (leider) van het oude perzie. Een gedeelte is helaas destijds gesloopt door de nieuwe leider. Desalniettemin zijn er nog altijd prachtige gemeubileerde gebouwen met veel geschiedenis te bewonderen. 

Vanavond slaap ik bij Masih. Hem had ik ook  eerder in Esfahan leren kennen en het originele plan was om mijn periode in Teheran bij hem te vertoeven. Later bleek dat ik mijn tandenborstel elke dag in mijn backpack had en afhankelijk van waar ik in de stad zou zijn bij wie ik de nacht zou doorbrengen. Ik was in beide huizen welkom en had zo dus veel flexibiliteit. Veel beter kon ik het me in de hoofdstad dus ook niet wensen. 

Het mooie aan deze stad is dat je werkelijk vanaf overal de bergen kunt zien die rondom de stad zijn. Ik besloot met Fateme die ik in Hormuz had leren kennen om de Tochal (berg)  op te gaan. Voor ik wist bereikten we de sneeuwgrens en liepen we door de sneeuw. Sneeuw, iets wat de gemiddelde mens absoluut niet zou verwachten bij het midden oosten. Het beeld bestaat voor veel mensen dat het een grote zandbak is met veel conflicten. Ik kan nogmaals bevestigen dat dit niet het geval is en de natuur adembenemend en divers is. Het uitzicht vanaf Tochal in de sneeuw over de stad is dan ook heel erg uniek en mooi. 

In Teheran ben ik alleen met kunstenaars en artiesten omringd en kon een artistieke uitnodiging niet lang op zich laten wachten. Vida moest voor haar werk als onder andere kunst journalist langs een aantal exposities en gallerijen en nam me mee. Ik kwam terecht in allemaal verschillende steegjes en gebouwen met totaal varierende en interessante kunst en schilderwerken. Als afsluiting hiervan mocht ik virtual reality kunst ervaren in een andere wereld. Ik kan je zeggen dat dit een hele aparte ervaring is doordat waar je ook kijkt of hoe je je beweegt alles mee veranderd of juist compleet veranderd. Op de terugweg lopen we  via het park en de beroemde Tabiat brug. Deze grote en nieuwe brug verbind de twee stadsdelen en zit vol met restaurants en mensen. Een leuk feitje is dat de architectuur van deze brug afkomstig is van een vrouw. 

Een dag later op roadtrip met Fateme en Vida. Omdat er aparte regels zijn om het verkeer te ontlasten in de stad moesten we een taxi pakken om elkaar te meeten. Fateme kon namelijk niet in onze buurt komen omdat er hier gewerkt wordt met even en oneven nummers. Aan de hand van je kenteken wordt wordt bepaalt waar je dagelijks wel en niet kunt rijden. Dit met als gevolg dat de auto vaker niet eens bij je eigen huis geparkeerd kan worden. 

De eerste stop was bij een grote zoutmijn. Ik was natuurlijk al in en rondom een aantal  mijnen in Australie geweest voor mijn werk. Alles is in Australie goed beveiligd, mensen worden geregistreerd en toegang is lastig of niet te verkrijgen. Maar zoals hier had ik het nog nooit meegemaakt. We reden met de auto het terrein op, parkeerden deze bijna naast de ingang waar een aantal mannen aan het werk waren en we liepen gewoon naar binnen. Het kost ons dan ook geen moeite om hier binnen te komen. Volgens mij verwacht ook absoluut niemand dat er een aantal toeristen aan komen waaien om de mijn te bekijken, maar dan nog. De +/- 40 meter hoge en indrukwekkende ingang bracht ons naar binnen. Ongelofelijk hoe breed, groot, hoog en vooral indrukwekkend al deze gangen en verschillende ruimtes waren. 

Een hele dag met de auto onderweg zijn om in totaal twee stops te maken. Gelukkig is de benzine prijs nog net geen 7 cent per liter en dus niet echt een struikelblok om het niet te doen. De volgende plaats die we bezoeken is de Badab-Surt spring. Deze plaats is in de bergen en er is sneeuw op komst. Normaal bezoek je deze plek in de zomer maar zolang heb ik de tijd niet om te wachten. Na een wandeltocht van ongeveer 45 minuten komen we aan bij de prachtige waterbron. Deze plek bestaat trapsgewijs uit allemaal verschillende kleine waterbaden van gesteente. Het enige waar ik het mee kan vergelijken in mijn verbeelding zijn de rijstvelden van zuid oost Azie in de bergen maar dan toch ook weer niet en heel anders. Koud is het zeker weten en doordat het start met sneeuwen besluiten we onze weg richting de auto in te zetten. Er komt met de minuut meer sneeuw naar beneden en we zijn dan ook blij wanneer we eindelijk de auto bereiken ondanks het mooie uitzicht. 

Op de weg terug ontstaat er een serieuze sneeuwstorm en we zitten midden in de bergen. Deze peugeot 206 heeft uiteraard alleen zomerbanden en de banden verliezen vaak grip als we de berg omhoog gaan. Daarnaast is het voor Fateme ook de eerste keer dat ze in sneeuw rijdt en dan ook nog in de bergen. De zomerbanden, het afdalen in combinatie met haar ervaring zorgen toch wel voor een positieve spanning. We konden maar een maximale snelheid van 40 halen en ik was dan ook blij toen we na een uur de bergen en sneeuw eindelijk achter ons konden laten. We stopten langs de weg, er was geen wolk meer in de lucht en de sterrenhemel was adembenemend mooi. 

Iran is een schoon land in verhouding tot veel andere Aziatische landen waar ik geweest ben. Iran is wat betreft dat en veel meer andere aspecten heel erg vergelijkbaar met landen in West Europa. Ook moet ik toegeven dat de Iranese vrouwen toch wel bovengemiddeld mooi zijn. Door het dragen van de Hijab (je ziet wel de haren) komt het gezicht nog beter uit en leg ik daarom er nog  meer de nadruk op. 

Door me aan te passen aan het leven van deze kustenaars leef ik gemiddeld tussen twaalf in de middag en vijf in de nacht mijn leven in Teheran. Ze zijn namelijk creatiever en productiever in de nachtelijke uren. Dit zorgt ervoor dat ik de eerste keer te laat aankom om mijn visum te verlengen... namelijk om kwart over 1 als ze om half twee sluiten. Aangezien ze op donderdag en vrijdag gesloten zijn moest ik mijn visum plan uitstellen. 

Een bezoek aan het national museum of Iran en museum of Islamic arts werd dan ook snel afgevinkt. Deze zijn zeker interessant wanneer je in Teheran land wanneer je naar Iran komt. Maar ik heb dit de laatste weken al zo vaak gezien en meegemaakt dat het voor mij ondertussen allemaal bekende koek is. Dat is hetzelfde met een moskee of een bazaar. Uiteraard zijn ze prachtig maar net als tempels in Azie of kerken verliest het zijn charme en wordt het normaal, uitzonderingen daargelaten natuurlijk. 

Ik loop door het park en wil een flesje in de prullenbak gooien. Ik zie iets bewegen en zie dat er een nest met poesjes in de prullenbak zit. Ik heb geen idee of iemand ze weggegooid heeft of dat de moeder ze hier gebaard heeft, de laatste optie lijkt me niet de meest voor de hand liggende. Ik bedenk me wat ik het beste kan doen en besluit ze eruit te halen. Alle mensen om me heen bekijken me met een vragende blik en voor mijn gevoel waarom zit die blanke iets te zoeken in een prullenbak. Wanneer het eerste beestje eruit is komen de eerste mensen kijken wat er zich allemaal afspeelt. Ze waren maar een paar dagen oud en ik weet dat ze zonder hun moeder een minimale overlevingskans hebben. Ik besluit ze beschut achter de prullenbak in de struiken te verstoppen. Dit voor wanneer de moeder terug zou komen ze in ieder geval ziet en of hoort. Met afval maak ik een soort nestje en laat wat koekjes en water achter. Voor mijn gevoel heb ik het maximale voor ze gedaan wat ik kon. De lokale mensen konden ook niet echt helpen of vertellen wat er verder moest gebeuren. 

Ik had een uitnodiging om naar de derby te gaan tussen de huidige nummer 1 en 3 in de hoogste Iranese voetbal competitie. Dit leek me heel erg leuk en had ik graag willen zien en meemaken. Maar in Shiraz had ik Mariette uit Finland leren kennen die voor de Finse embassade werkt in Teheran. Later heb ik haar ook nog in Hormuz en in de hoofdstad gezien. Het waren haar laatste dagen en ze had een afscheidsfeestje op de Noorse embassade, de keus was snel gemaakt. Ik ben namelijk nog nooit op een embassade geweest, laat staan een feestje in het appartement van de hoogste afgevaardigde van Noorwegen op de bovenste verdieping van het embassade gebouw. Wel een beetje raar dat het feest van een Finse op de Noorse embassade is, blijkbaar was die gast veel relaxer.  Embassadeurs en andere afgevaardigden van verschillende landen en ik als enige reiziger in het gezelschap, uiteraard was Nederland ook van de partij inclusief iemand van defensie. Na veel verhalen, drankjes en het uitwisselen van ervaringen was het een geslaagde avond. Tevens lijkt de (rijke) wijk waar alle embassades zijn gevestigd meer op een een wijk uit Stockholm dan Iran. 

De volgende dag was het dan zover. Eindelijk op tijd om mijn visum te kunnen verlengen dacht ik. Ik had alle papieren en benodigdheden compleet en moest naar de Melli bank verder in de straat om mijn visum te betalen. De tijd tikte door en mijn nummertje kwam tergend langzaam dichterbij. Na meer dan een uur wachten was ik eindelijk aan de beurt. Ondertussen was het al ruim 1 uur geweest en wilde ik mijn papieren inleveren. Het bleek dat ik een paspoort nummer registratie miste en hiervoor moest ik op de eerste verdieping zijn. Het kantoor hadden ze daar al dicht gemaakt en ik baalde als een stekker. Iemand die me eerder had geholpen kwam naar me toe en gaf me de tip naar de grote baas te gaan, ik mocht alleen tegen niemand zeggen dat ik dit van hem gehoord had. Aangekomen werd mijn registratie nummer in orde gemaakt en kon ik eindelijk mijn papieren op de vierde verdieping gaan inleveren. Uiteraard was deze deur en dit kantoor nu ondertussen ook al gesloten. Ik maakte een diepe zucht van teleurstelling en de vrouw bij de lift kreeg dit mee en riep me. Het was gelukkig de vrouw van het kantoor, ze opende de deur, legde mijn papieren binnen en  verdween snel in de lift nadat ik haar hartelijk bedankte. Wat een opluchting dat ik alles toch nog had kunnen inleveren. Vooral toen ik de dag erna mijn goedgekeurde visa ophaalde en Iran niet binnen drie dagen had moeten verlaten. Conclusie is dat alles toch weer precies op zijn plek voor me valt en de bank de meeste tijd heeft gekost. 

Na deze toch wel goede start van de dag verplaats ik me naar de wijk Tajrish in Noord Teheran. Hier is de oudste en een van de mooiere bazaars die ik gezien heb. Niet heel veel anders maar vooral door de kleine en smallere gangen in verhouding tot andere bazaars. Daarnaast zijn de bergen dichtbij en staat het aan beide kanten van de weg vol met hoge bomen. Deze wijk is voor mij een van de mooiere van deze stad. 

In Iran is het onmogelijk om je creditcard te gebruiken. Ik loop een wisselkantoor in en probeer euro’s voor tomans te wisselen. Ze geven me aan dat ze geen geld hebben. Ik was wel even verbaasd want hoe kun je nu een  wisselkantoor runnen maar geen cash in huis hebben. Uiteraard wissel ik niet pas wanneer ik Niks meen heb en de volgende dag was gelukkig alles geregeld. Ondertussen was ik alweer langer dan een week in Teheran bij mijn nieuwe vrienden aan het vertoeven en de dagen, datum en tijd compleet vergeten.... heerlijk toch. 

Ik besloot dat mijn tijd gekomen was en wilde graag naar Dizin om te snowboarden. Na wat belletjes bleek dat ik net een week te laat was en het seizoen was afgelopen. Zo balen want ik had graag weer eens op een plank door het witte goud willen crossen en dan vooral in iran. 

De volgende optie lag alweer voor me en ik besloot naar Qazvin te gaan ten Noorden van Teheran. Na iedereen bedankt te hebben vertrok de trein voor mij. Meteen had ik een goede deal weten te bemachtigen via iemand die ik kon van couchsurf. Ik zou het Albors gebergte in gaan die start op 20 minuten afstand van de stad. Onderweg kwamen we nog de broer tegen die twee vechtende kraaien uit elkaar was aan het helpen. De klauwen zaten in het lichaam bij de ander en ik besloot te helpen. Uiteindelijk kregen we ze met pijn en moeite los en leverde dit mij zelfs nog een kleine bloeding op door een kraaienbeet. 

Boven op een riante rots op de berg lagen de ruines van het kasteel Alamut. Door de stijle rotswanden was er maar 1 mogelijke ingang en starten we onze hike hierheen. Een perfecte locatie om te verdedigen tegen de vijand met zowel een prachtig uitzicht in alle richtingen. Nadat deze locatie niet meer fungeerde als vestiging werd het vooral door spirituelen, schrijvers en andere creatievelingen gebruikt. 

Vanaf hier richting de Andaj canyon die iets weg had van een rif in de zee maar dan op het oppervlakte. Allemaal verschillende kronkelingen van gesteente en eigenlijk alleen het water en koraal was wat er mist. Apart en mooi om te zien en vooral hier rond te lopen. De laatste stop is bij een dorp omringd door bergen. Hier is een beroemde ovan meer te vinden met een prachtige ligging. Perfecte plek om te relaxen met constant het geluid van verschillende dieren op de achtergrond. 

De volgende plek wordt Hamedan na een korte stop in Teheran. Vida besluit een stuk met me mee te reizen omdat ze een week vrij heeft. Hamedan is bekend omdat hier een van de oudste beschavingen ter wereld vandaan komt. Ecbatana was de hoofdstad van wat in deze tijd een land was genaamd Media. Uiteraard een bezoek aan de archeologische plek kon niet uitblijven. 

Tot 2015 de grootste watergrot ter wereld is de Alisadr op een uur afstand van Hamedan. Deze grot is meer dan 160

Miljoen jaar oud en halverwege de vorige eeuw ontdekt. In 2015 is namelijk een grotere grot ontdekt in Mexico. Het bezoek is op een vrijdag en dat is weekend in Iran, we hebben geluk want er is vandaag gelukkig geen drukte te verkennen. Na een korte wandeling in de grotten bereiken we het water en gaan vervolgens met een boot door het gangenstelsel. Overal zijn grote open en indrukwekkende ruimtes die vervolgens weer in smalle gangen doorgaan. Op de helft van de trip is er nog een gedeelte van ongeveer een half uur wat met de voet wordt afgelegd. Aan het einde van het wandelpad wacht de boot en wordt het laatste gedeelte van deze unieke ervaring afgelegd. 

Ook Hamedan beschikt uiteraard over een bazaar, moskee en nog veel meer. In het midden van de stad is een groot rond plein waar iedereen bij elkaar zit, thee drinkt, spelletjes speelt en noem maar op. Heerlijk om te zien dat iedereen zo buiten en vooral met elkaar bezig is. Lekker op een bankje zitten en in alle rust bekijken wat er zich allemaal afspeelt. Naast de stad zijn bergen te vinden en een van deze wordt natuurlijk ook beklommen. Wederom wordt het aan het einde een wandeltocht door de sneeuw. 

In Iran heerst naast de picknick ook een ware tent cultuur. Op veel plekken zie je lokale mensen voor de tent zitten om een nacht in de natuur door te brengen. Mensen hier houden van reizen en doen dit dan ook met veelvoud in hun eigen land. Iedereen die weet dat ik uit Nederland komt begint erna over voetbal en met name de jaren 90. De reeks namen Cruijf, Kluivert, Overmars, Bergkamp, Blind en nog meer komt dan ook met enige regelmaat voor. Daarnaast het huidige succes van Ajax in de Champions League zorgt voor nog meer aanzien. 

Tokhmeh is een soort noot die overal hier gegeten wordt. Je bijt hem rustig open om vervolgens met je tong de noot eruit te halen. Na enige oefening ben ik hier heer en meester in en ik kan je zeggen dat het erg veslavend is om te doen. Elk huishouden heeft ze dan ook in huis en vooral voor de tv worden deze noten verslonden. Ondanks dat alcohol officieel verboden is in Iran heb ik sinds ik Australië verlaten heb in december de meeste glazen in Iran gehad. 

Koerden, een minderheid in zowel Iran, Turkije als Irak. Historisch gezien heeft deze bevolking veel roerende tijden gehad maar bezit het geen eigen land. In iran geven enkele mensen aan het beter niet te bezoeken, voor mij dus weer een reden om het toch te doen. Bij aankomst in Sanandaj merk ik meteen dat engels sprekende mensen een uitzondering zijn. Ze spreken voornamelijk Koerdisch maar ik ben blij dat ik met Vida ben die me met haar Farsi aardig uit de voeten komt hier. Van Sanadaj naar Merivan in de buurt van de Irakese grens. De taxi chauffeur zou een talent zijn geweest in de Formule 1. Inhalen via rechts, links, over het gravel en alles wat je maar bedenken kunt. Hij geeft het gevoel dat met genoeg snelheid alles wel goed komt. Het uitzicht op alle bergen en formaties vanuit de taxi is dan ook heel mooi en verveelt geen seconde. 

Deze stad kent veel toerisme van mensen die reizen naar Irak of andersom, eigenlijk vrijwel geen westerse mensen. De stad is gelegen aan een groot en mooi meer en daar is ook alles wel mee gezegd. De hoofdreden voor een bezoek aan merivan is om naar Khalat te gaan. Khalat is een dorp gelegen in de bergen op 2 uur afstand van Merivan. Ook de weg naar het dorp door de bergen en boven de sneeuwgrens is al een hoogtepunt. Het dorp bestaat uit huizen die trapsgewijs achter elkaar liggen. Het dak van het huis is vervolgens de voortuin van het volgende huis. Om een mooi uitzicht te krijgen moesten we een berg op wandelen om het dorp vanaf daar goed te zien. Na 10 minuten lopen passeerde een pick up die ons in de achterbak een minuut of 20 meenam in richting van de top of de berg. Het uitzicht over het dorp, de vallei en bergen was fenomenaal en hier werd dus ook een moment van rust gepakt. 

Onderweg met een aantal verschillende bussen naar alweer de laatste stop in het noorden genaamd Tabriz. Deze stad heeft meer Turkse invloeden en met Turks kun je je hier ook makkelijk redden. Wederom een immense bazaar waar uren gespendeerd worden. Tijdens mijn verblijf hier is de start van de Ramadan. Er mag niet worden gegeten, gedronken of gerookt worden in het openbaar. Dit zorgt ervoor dat een groot gedeelte van de bevolking het eten koopt in restaurants om vervolgens dit thuis te nuttigen. Net zoals dat er veel mensen alcohol drinken zijn er ook verrassend veel mensen die zich niet aan de Ramadan of andere religieuze activiteiten houden. Mijn persoonlijke reiservaring is dat in iran is net als in veel andere landen te zien is dat  er steeds minder (streng) gelovigen zijn en het geloof afneemt. Wanneer Iftar (eerste eten na de hele dag vasten) is het in de avond   rustiger op straat. Vervolgens komt de hele stad weer meer tot leven en zijn overal mensen te vinden. 

Kandovan, een dorp gebouwd in rotsformaties buiten Tabriz. Wederom bij aankomst zijn de mensen allemaal vriendelijk en laten ons het huis zien waar ze in wonen. Uiteindelijk kregen we zelfs een rondleiding in een nieuw hotel dat nog geopend moet worden. Het is prachtig om te zien hoe ze een huis hebben gemaakt in deze kegelvormige rotsen. Het is een heel uniek dorp en vooral leuk om te zien dat vanaf de buitenkant alleen een deur en wat ramen te zien zijn. De rotsen houden de huizen koel in de zomer en het gaat er hier nog altijd op de ouderwetse manier aan toe. Overal in de smalle steegjes zijn dan ook uitwerpselen te vinden van koeien, schapen en wie weet wat nog meer. 

Ik besloot een dag langer in Iran te blijven zodat ik de halve finale van de Champions League tenminste goed kan kijken. Ik had een paar opties maar besloot om rustig in het hotel te kijken met twee locals. Wat een super begin en wat een spanning, mijn hart ging de tweede helft tekeer en de realiteit van met 1,9 been in de finale staan was er ook. De 96e minuut deed ons de nek om en ik was dan ook verbijsterd, verdrietig, teleurgesteld en boos. Ik kon het maar niet geloven en sliep er zelfs niet goed van... deze nacht was er brand in de bazaar. De dag erna was er constant regen en ik kan wel zeggen dat mijn laatste dag in Iran een zwarte is en behoort tot een van de mindere is sinds ik Nederland achter me gelaten heb. Toch trots op dit geweldige seizoen wat ik vanaf overal ter wereld gelukkig met onder andere hulp van vrienden heb kunnen volgen. 

Iran, je hebt mijn hart gestolen en ben dankbaar voor al het moois dat ik heb mogen zien en ervaren. Ik raad dan ook iedereen aan om Iran serieus in overweging te nemen en ergens bovenaan de lijst met reisbestemmingen te zetten. Ik heb in 6 weken veel gezien maar zou minimaal 6 maanden nog hebben om alles te kunnen zien en ervaren. 

Ghoooodafess (tot ziens)