India deel 1

Bij aankomst in de avond lijkt het in eerste instantie vrij goed geregeld en vol met goede wegen. Tot het bleek dat we nog steeds op de weg waren van het vliegveld. Zodra we deze verlaten hadden bevond ik me weer in de typische chaos van Azië met haar claxonerende auto’s, tuk tuk’s, scooters, fietsen, wagens, dieren en nog veel meer.

Hoe anders kun je India beginnen dan direct een bezoek te brengen aan de grootste sloppenwijk van India (en de 2e grootste sloppenwijk Van Azie). In de ochtend heb ik een 2 uur durende rondleiding met een gids en twee andere jongens uit London. We manoeuvreren ons door het extreem smalle en donkere (overdag) wegennetwerk van de sloppenwijk. Modderige paden, passerende mensen en veel loslopende dieren. Overal smalle deuren en doeken als ingang naar de verschillende huizen of dunne en smalle trappen naar de bovenverdiepingen. Direct valt de nieuwsgierigheid en vooral vriendelijkheid op van deze mensen in de sloppenwijk. Geïnteresseerd in wie je bent en geen enkele seconde worden we gezien als dollarteken. In deze 2 uur tijd wordt dan ook geen enkele keer iets aangeboden om te verkopen.

Ze zeggen dat de krottenwijken de echte industriële sector van India is. Zover ik kan zien kan ik dit alleen maar bevestigen. Achter elke deur of trap naar boven schuilt zich wel een werkplaats waar een aantal mensen in een rap tempo en met veel routine werken aan alle mogelijke voorwerpen die je maar kunt bedenken. Van schoenen, tassen, leer, speelgoed en nog veel meer. Het schijnt zelfs dat de beste leerproducten ter wereld tegen een spotprijs in de krottenwijk geproduceerd worden om vervolgens met een duur merk logo verkocht te worden in Europa en noord Amerika.

Sinds mijn vertrek in Indonesië had ik letterlijk overal last van spierpijn en een constante zeurende  hoofdpijn. Ook mijn keel moest eraan geloven en de hoeveelheid smog in de stad in combinatie met de airco in de slaapkamer maakte het niet echt beter. Ook constant gevoelige ogen alsof er een soort van druk op staat, bij elke aanraking zijn ze gevoelig. Af en toe een koud gevoel en bijna kippenvel in een warme omgeving. Het is duidelijk dat ik een griepje onder de leden heb maar toch is het me (nog) niet de baas.

Terug naar Mumbai, de stad die ik zo graag wilde bezoeken door het boek Shantaram. Een bezoek aan het beruchte cafe genaamd Leopold kon ik natuurlijk niet aan me voorbij laten gaan. Het viel me erg tegen aangezien het niks authentieks meer had en een toeristische attractie was geworden.

Ze zeggen dat je van India houdt of het haat. In mijn geval was het meteen liefde op het eerste gezicht. Heerlijk om hier te zijn en letterlijk op te gaan in de mensenmassa die deze stad kent. Voor het eerst voel ik me in een compleet andere wereld als nooit tevoren waarbij ik in geen uren wandelen een blank persoon tegenkom. Het voelt aan alsof ik in een filmset of in een droom ben terecht gekomen. Terwijl ik in de chaos over de straten loop slaan mijn geurpapillen constant op hol. Elke 5 meter is er werkelijk een compleet andere geur in je neus te ontdekken. Deze variatie is zo ongelofelijk dat het zich afwisselt met kruiden, tabak, urine, vis, uitlaatgassen, voedsel en eigenlijk alles wat je je maar kunt bedenken.

Bekeken voel ik me zeker. Maar niet op een onprettige of onveilige manier. Ik kies er zelf voor om de toeristische plekken met een snel bezoek af te vinken om vervolgens weer door de buitenwijken te slenteren. Stel je voor er loopt een paars persoon door de straat dan zou thuis ook iedereen uit nieuwsgierigheid zijn ogen in die richting bewegen. Heerlijk om de enige blanke te zijn en de vriendelijkheid van de mensen te ervaren. Toen ik me rond het centrum begaf waren er enkelen die mij wat wilden verkopen. Zodra ik weg was van het centrum wilden sommigen een heel kort gesprek en werd me geen enkele keer meer iets aangeboden. Een gesprek verder dan hoe het met me gaat en waar ik vandaan kom was het niet.

Een bezoek aan Crawford market kon ik natuurlijk niet aan me voorbij laten gaan. Een grote markt met extreem veel fruit en groenten bij de buiten plaats. Al het andere van kruiden tot speelgoed en weet ik veel wat allemaal in de overdekte hal.

Iets wat me positief opvalt in Mumbai is het feit dat de riksja’s (Tuk tuk) hier gebruik maken van een meter. Onmogelijk voor hen om de toeristen voor de gek te houden. Mochten ze het toch proberen door te zeggen dat de meter stuk is zwaai je gewoon naar de volgende Tuk Tuk die langs komt.

Onderweg naar de Haji Ali moskee breng ik nog een bezoek aan de hanging gardens. De naam doet deze plaats weinig eer aan. Een dor, vrij wel onbegroeid en somber park op de top van de heuvel. Het is hier vol met indiase mensen maar daar is ook alles mee gezegd. Dit park heeft toch wel een plekje in mijn lijstje met minst aantrekkelijke parken die ik ooit gezien heb.

Elke keer dat je je rugzak af doet om wat voor reden dan ook is je rug bezweet. Niks is zo heerlijk om deze weer om te doen op een beplakte rug.

Na het park achter me te hebben gelaten ben ik op weg naar de beruchte Haji Ali moskee. Deze moskee is gelegen op een eiland en alleen bereikbaar via een wandelpad of per boot. In het boek Shantaram vonden hier belangrijke ontmoetingen en besluiten plaats. Zo mooi als het beschreven werd in het boek was het niet meer. Logisch ook aangezien het 40 jaar later is dan beschreven in het boek.

Dhobi ghat, een beroemde kleine wijk naast het station, bekend om haar wasserettes. Hier worden met de hand alle mogelijke kleren gewassen die je je maar kunt voorstellen. Zelfs de ziekenhuizen en politie laten hier hun wasjes draaien. Op de daken in deze wijk hangt het dan ook bomvol met drogende kleren.

Een Leuk feitje is dat in bijna alle lokale

restaurants waar ik gegeten heb er bij de ingang een aantal flessen water staan. Mensen lopen van uit de straat binnen, nemen een aantal slokken en zijn weer weg. Dit gaat zo constant door en blijkt de normaalste zaak van de wereld te zijn. Iets wat ik overigens een heel mooi gebruik/ gebaar vind.

Tijd om deze actieve stad te verlaten. Met een nachtbus richting Goa die bekend staat om haar stranden en feesten. Onderweg is al meteen duidelijk dat ik de enige blanke ben in de slapersbus. Ik leer al snel wat aardige mensen kennen. De bus stopt en de laten me hun pink zien, blijkbaar is dit gebaar een plaspause.  Wanneer je een peace teken maakt en je beweegt je vingers omhoog en omlaag moet je een grote boodschap doen.

Aangekomen in Anjuna beach bij het funky monkey hostel leer ik al snel wat mensen kennen. Ik besluit de eerste avond nog niet te drinken en dus eerst volledig hersteld te zijn.

De volgende dag besloot ik samen met Camilio en Gustavo (panchito) de hoofdstad Panjani te bezoeken. Onderweg op de scooter werden we aangereden door een auto die onze kant op kwam. Wij hadden niks en reden gelukkig nog rechtdoor maar het achterpaneel (bumper) van de auto hing volledig los omdat deze aan de scooter bleef haken.

Na een bezoek aan Panjani was het in de avond tijd voor een feest bij de markt. Onderweg moest ik op de rem voor een andere scooter en knalde Camilio en Alan achterin op mijn scooter. Wederom hadden Panchito, de scooter en ik niks. De scooter van Camilio was helemaal verwoest aan de voorkant.

Na een aantal dagen Anjuna beach vertrok ik met Panchito naar the love temple in Arambol. Een grotere plaats met meer en mooiere stranden. Het zag hier zwart van de Russen en ik heb nog nooit zoveel blanke mensen met dreadlocks bij elkaar gezien als in deze pas kort durende trip in India. Om eerlijk te zijn valt Goa mij persoonlijk een beetje tegen. Als je komt voor strand en veel feesten zit je goed hier. Ondanks dat ik dit vantevoren wist wilde ik het toch gezien hebben. In dat opzicht kijk ik  er heel erg naar uit om het noorden oftewel echte India te ontdekken.

Na een aantal dagen Arambol vetrokken Camilio, Panchito en ik naar Hampi. Een hele relaxte plaats met verschillende tempels en veel rotsblokformaties. Deze stad bestond uit twee delen en werd gescheiden door een rivier. Bruggen waren er niet en dus bestond er  een veel te dure boatservice om je in 20 seconden naar de overkant te brengen.

De eerste nacht verliep voor mij niet echt soepel. Na een half uur werd ik wakker en had ik overal jeuk. Geen fijn gevoel en na het bed nagekeken te hebben zat ik vol kleine en grote bulten. Na enkele kleine beestjes verwijderd te hebben werd het een lange en slapeloze nacht. De volgende dag uitgecheckt zonder te betalen en naar een ander hotel gegaan. Die gelukkig prima in orde was.

In Hampi hebben we vooral veel rondgelopen, ons met een brommer verplaatst, de zonsondergangen gezien, veel rotsen beklommen en tempels bezocht. Een hele mooie, relaxte en fijne plek om te bezoeken.

Het zuiden zat er voor deze keer op. Terug met de nachtbus naar Goa om vervolgens het vliegtuig naar New Delhi te pakken. De weg ging wederom niet zonder slag of stoot. Na ongeveer 10 minuten rijden knalde de bus op een betonnen weg afscheiding. Een harde knal, de bus ging op en neer en de  rechtervoorkant van de bus lag open. Het eerste wat er door mij heen schoot was dat we hopelijk onze weg konden vervolgen omdat ik mijn vlucht de volgende dag niet wilde missen. Ondanks de schade aan de bus konden we gelukkig toch onze weg vervolgen en zou ik op tijd het vliegtuig instappen naar het noorden.

Ondanks deze drie ongelukken heb ik me nog geen seconde onveilig gevoeld in India. Niet op straat, in het verkeer of door de mensen hier. Wel heb ik me vanaf de eerste seconde aangeleerd om keihard en agressief te reageren als je iets niet wilt. Dit is een werkzame manier omdat dit hier in de cultuur zit. Of het nu een tuk tuk, een foto of een andere vraag is. Het is niet persoonlijk gericht naar de desbetreffende persoon maar gewoon de manier van handelen.