blog 2: The start of hong kong

Langzaam dalend tussen de wolken door beginnen de zee en een grote stad te verschijnen. Een soepel verlopen vlucht achter de rug en nog steeds niet echt kunnen slapen. Ondertussen al een dag overgeslagen en geen slaap omdat ik dit niet kan in een vliegtuig of een bus. Was het de angst van al die Chinezen om mij heen, of kan ik echt niet rechtop slapen? Vermoeid en verlangend naar mijn bedje in het hostel heb ik toch nog even te gaan voordat ik daar aankom. Dit met alle plezier want ik weet eigenlijk niet wat mij te wachten staat. 

Zoals ieder mens langs de controle en een VISA gekregen, loop ik naar de bagageband toe met mijn nieuwe verticaal ogende vrienden. Ik sta te wachten en het scherm geeft aan dat onze bagage vertraging heeft ivm het uitladen en de drukte hiervan. Geen probleem uiteraard en we staan netjes allemaal te wachten totdat de band eindelijk begint met lopen. Ik moest tevens toch nog even een nummertje 2 op de wc doen dus dat kwam goed uit. 

De band was aan het lopen en stuk voor stuk kwam alle bagage de band op. Het gevecht om de beste plaatsen voor de koffers was begonnen. Ik heb me rustig hier iets achter opgesteld waarbij ik nog een goed overzicht had omdat mijn medereizigers niet het grootste volk ter wereld zijn. Dit was mijn geluk dus.

Langzaam verlieten steeds meer mensen de bagageband en ik keek nog steeds met mijn haviksoog naar het luik waar de bagage uitkomt. Ik besefte dat ik nog alleen stond te wachten op de bagage en de band was leeg, WAT NU?

Ik liep nog redelijk kalm naar het scherm toe en deze gaf aan dat alle bagage voor deze vlucht al gedropt was op de band. De temperatuurknop van mijn lichaam werd lichtelijk omhoog gedraaid en mijn ogen werden nog groter en ronder terwijl ik wederom een blik werpte op de lopende lege bagageband. Dit moet een leuk gezicht zijn geweest voor een aantal mensen die er toevallig wel nog stonden.

Nog altijd geen tas? Wat nu? Lichtelijke stress en tegelijk toch rust? Ik was een stuiterbal van emotie die rustig wilde blijven maar toch van binnen op en neer ging. Ik besluit naar een werknemer te gaan en die vraagt naar mijn luggage tag. Laat ik die nou net vergeten (of niet gekregen hebben) in Amsterdam omdat alles automatisch ging in een of ander apparaat. Nadat ik duidelijk had gemaakt dat ik hem niet had werd ik doorverwezen naar het luggage information center. 

Erheen lopend dacht ik 'Wtf, why me, why now? De stress begon langzaam te dalen en ik dacht: 'achja alles wat belangrijk is zoals een paspoort, creditcard, telefoon, oplader en andere documenten heb ik nog dus niks aan de hand. Alles is nu eenmaal te koop en hier in Azië nog goedkoper dan bij ons. Stay and keep positive.

Vanaf het moment dat ik bij de balie arriveerde was ik weer helemaal feng shui zoals de beroemde bouwstijl hier. Ik heb in alle rust mijn verhaal gedaan en ik werd met wat handen en voeten uiteindelijk perfect geholpen. Ik zou later nog bericht krijgen over hoe en wat er aan de hand was. Nadat ik een formulier met gegevens en nummer had gekregen kon ik gaan. Voor ik naar buiten liep stiekem toch nog een aantal keer naar de band gekeken of hij er toch niet op lag. Helaas, mijn tas was mijn blik onwaardig. Later meer informatie over het avontuur van mijn tas, mocht ik hem terug krijgen.

Buiten aangekomen liep ik een benauwde hitte zonder regen tegemoet. En dit terwijl ze alleen maar regen voorspeld hadden volgens de weerapps???? Wederom een bewijs dat de weersvoorspellingen vooralsnog minder betrouwbaar zijn dan Chinezen. 

Bus A21 was de gelukkige die mij naar mijn hostel zou brengen. Hier aangekomen ben ik direct na het inchecken mijn bed ingedoken om wat bij te slapen..... hier was ik ook echt aan toe. 

Wakker geworden en mezelf opgefrist met de middelen die ik had. Oftewel vrijwel niks ben ik naar de gemeenschappelijke ruimte gegaan. Hier kwam ik in gesprek met een Nederlander en een Canadese waar ik vervolgens mee naar een dim sum restaurant ben gegaan.

Ik vond alles prima en het was nog gezellig ook. Onze reiservaringen en uiteraard plannen gedeeld en tussendoor zelfs nog inktvis (sticks) geprobeerd die best lekker waren. Normaal moet ik hier niks van hebben. De krab heb ik wel laten staan, die lijkt me te heftig.

Na wat gesprekken en dim sums naar binnen geduwd te hebben zijn we bij het hotel nog een biertje gaan doen. Hier leerde ik een Australiër en een Pakistaan kennen die mij later de basis zou leren op de gitaar van het nummer 'Smoke on the water'. A new not legend is born.