blog 1: keuzes, voorbereidingen en ervaringen

Een reis voor langere tijd naar de andere kant van de wereld, hoe kom je daar nu bij? Vindt je dat niet eng om zo lang weg te zijn? Hoe neem je nu spullen voor een jaar mee? Ga je echt alleen? Ben je niet bang dat er iets gebeurt? Ga je je familie, vrienden en Chinouk niet missen? Waar ga je allemaal naartoe? Is het niet lastig om je werk achter te laten wat zogezegd je droombaan is? Wat kost zo iets? Een jaar geen voetballen bij RKDFC, is dat niet vreemd? Wat hoop je te kunnen vinden in je reis of waar ben je naar opzoek? Neem je echt zo weinig mee? Wil je hier geen carrière maken? Waar slaap je al die tijd dan? Ben je niet bang om beroofd te worden? Ben je niet bang voor enge dieren? Waar ga je naar op zoek tijdens je reis? 

Dit zijn onder andere vragen die ik gekregen heb van verschillende mensen nadat ik mijn keuze gemaakt had om op wereldreis te gaan. Eerlijk gezegd kan ik op een heel aantal vragen geen antwoord geven en zal dit zich vanzelf uitwijzen hoe dit uit gaat pakken. Wel heb ik er het volste vertrouwen in dat alles goed gaat komen en ik zal positief blijven zoals ik dat altijd ben. 

Het maken van DE keuze

Aangezien ik veel reis en vrijwel al mijn spaargeld de laatste jaren in het reizen stop is een wereldreis natuurlijk het ultieme wat je je kunt voorstellen als je deze passie ook deelt.

De ontwikkelingen op verschillende vlakken in het afgelopen jaar hebben mij de mogelijkheid gegeven om na te denken over een wereldreis. Naarmate ik hier steeds vaker aan ging denken werd ik er ook steeds serieuzer in en merkte ik vooral de drang om meer van de wereld te zien.

Door alle vakanties besefte ik dat ik mijzelf te kort zou doen wanneer ik mijn nieuwsgierigheid en verlangen naar de wereld niet zou naleven. De laatste jaren merk ik dat de tijd niks meer waard is en vliegensvlug gaat. Ik heb al veel gezien in mijn relatief gezien korte leven maar bij lange na nog niet genoeg. Ik weet dat ik veel te kort leef en te weinig geld heb (helaas) om alles van de wereld te kunnen zien. Desalniettemin probeer ik er wel het maximale uit te halen en daar is deze reis een onderdeel van. 

Ja ik had een droombaan bij het Kwadrant te Weert. Ja ik had een fijn plekje in Sittard met Sam als buurman. Ja ik heb een super familie, vrienden en een liefje. Ja ik kan zeggen dat ik een goed leven leefde waar ik geen seconde over klaagde. Waarom zou je dan weg gaan zou je denken? Daarbij familie komt niet van je af, echte vrienden zijn voor het leven en een baan kan je overal gelukkig maken zolang je er zelf maar wat van maakt. 

Het is dus niet dat ik deze reis maak omdat ik ergens naar op zoek ga of ben. Wel omdat mijn lust en passie voor reizen nu eenmaal aan mij blijft klagen. Als ik over 40 jaar terug kijk en ik zou dit niet doen dan zou ik er spijt van hebben dat ik het niet gedaan zou hebben. 

Voor de duidelijkheid dit wil niet zeggen dat het ook allemaal zo makkelijk is gegaan als ik nu beschrijf. Ik leefde een tijdje in twijfel tot ik mijn definitieve beslissing had genomen. Voor mijn gevoel had ik de keuze al bijna zo goed als wat gemaakt na lang twijfelen om hier alles achter te laten. En geloof me dit is geen makkelijke keuze die je dagelijks maakt. Daarnaast hoop ik in de toekomst ook niet dagelijks voor zon moeilijke keuzes te staan want er komt veel bij kijken. 

Mijn keuze eenmaal zo goed als wat gemaakt en op het werk wisten er al een aantal ervan dat ik hier aan zat te denken. Ik kon bij de directrice van het Kwadrant komen die mij aangaf dat ik mogelijk een vast contract zou krijgen en opleiding. De twijfel sloeg weer volledig in en mijn emoties schoten alle kanten op. Dit was een kans die ik niet kon laten liggen toch? Zeker aangezien een eventueel vast contract en een opleiding zeldzaam is binnen het Limburgs onderwijsland. 

Eenmaal een aantal uur later dacht ik what the fuck waar ben ik eigenlijk mee bezig? Een baan en opleiding kan ik altijd nog overal doen en volgen en dit is een ONCE IN A LIFETIME EXPERIENCE. Voor mij was het besluit definitief genomen. Het deed me goed van veel collega's te horen dat ze het mij gunde en het jammer vonden dat ik weg zou gaan. 

Thuis werden ze soms gek van me omdat ik er steeds vaker over begon te praten en er dingen over aan het vertellen was. Ze stonden niet direct allemaal te popelen wanneer ik dit onderwerp aandeed aan oa. de eettafel. Al helemaal niet toen ik vertelde over mijn gesprek met de directrice. 

Nadat ik mijn keuze definitief gemaakt had werd er  in eerste instantie ook niet bepaald positief op gereageerd. Zeker gezien de zekerheid die ik hier kon opbouwen en de kans die ik hiermee zou laten lopen. Uiteindelijk achteraf heb ik uiteraard wel de steun en het vertrouwen gekregen waar ik op hoopte. Daarbij weten ze ook dat wanneer ik een keuze maak ik hier standvastig in ben en ze me toch niet op een andere gedachte zullen krijgen. 

Bij deze nogmaals bedankt voor de steun en motivatie die ik van iedereen krijg. Ook bedankt voor een heel verrassend aantal berichtjes met gelukwensen die ik niet verwacht had. Lief en leuk om te zien dat er zoveel mensen met mij meeleven en me het beste gunnen. Nogmaals dank TOPPERS.

Voorbereidingen

De kogel was eindelijk door de kerk en het voorbereiden zou langzaam beginnen. Deze keuze was gemaakt rondom januari zover ik mij nog kan herinneren. Het leek nog allemaal een ver van mijn bed show omdat het NOG 8 maanden zou duren. Ik kan je vertellen dat 8 maanden niks is en de reis voor ik het wist voor mijn neus stond zonder dat ik er al te veel mee bezig was.

Vanaf januari heb ik steeds in mijn vrije tijd tussendoor dingen bekeken over reisplannen, wat heb ik nodig, wat moet ik nog regelen en nog veel meer. Het is niet dat ik constant er mee bezig was of er veel uren achter elkaar aan besteedde. Het waren dus altijd korte momenten waardoor ik ook tijdens mijn vrijwel gehele voorbereiding nooit echt het idee en besef gehad heb dat ik werkelijk zolang weg zou gaan. 

De week voor mijn vertrek ben ik nog met mijn familie naar Italië geweest aan het Garda meer. Zij hadden al geboekt en Chinouk en ik mochten van de gelegenheid gebruik maken om ook in de stacaravan van mijn ouders te verblijven. Oftewel een week waarin we nog gezellig met zijn allen samen konden zijn en van elkaar konden genieten voordat ik weg zou gaan. Achteraf gezien was dit een hele fijne week wat ik ook wel verwacht had op het weer na.

Doordat we zo'n matig weer hadden gaf ons dit wel de mogelijkheid om veel te kunnen zien in het korte tijdsbestek dat we daar zijn geweest. In 6 dagen tijd hebben we Verona, Venetië, Peschiera, Sirmione, Malcesine en Lazise bezocht. 

Na mijn terugkomst heb ik nog een aantal ochtenddiensten gehad bij Sappi in Maastricht waarna ik mij vervolgens ben gaan uitschrijven bij de gemeente. Ik heb me uitgeschreven bij de gemeente in het Basisregistratie Personen waardoor ik nu geen vaste woon en verblijfplaats meer heb, geen zorgplicht en andere zaken meer heb. 

Ik kwam buiten bij het gemeentehuis in Onderbanken waar 2 oudere blanke mannen mij een beetje vreemd aankeken. Ik vroeg of er iets was of dat ik ze ergens mee kon helpen. Ik kreeg te horen dat ik als vieze buitenlander maar moest oprotten uit hun land. Ik stond met mijn mond vol tanden en vroeg aan deze 2 heren beleefd waar dit vandaan kwam of dat ik ze toch nog ergens mee kon helpen. Dit hoefde niet en ze riepen wederom ROT OP uit ons land. 

Uiteraard is dit niet echt gebeurd maar toen ik dit later aan Chinouk vertelde geloofde ze me wel HAHA. Ik ben als het ware vogelvrij maar blijf gelukkig tot mijn dood Nederlander.

Dit alles was nog minder dan 48 uur voor vertrek en nog steeds had ik niet echt het idee dat ik echt werkelijk zo lang op wereldreis zou gaan, dit moment komt later. Wel had ik op deze dag al vaker euforische momenten dat ik zou gaan, dit had meer te maken dat ik de komende maanden niet meer zal werken denk ik. 

Doordat ik constant met van alles nog bezig was, bij vrienden langs, dingen regelen en uitzoeken, spullen inpakken en nog meer had ik nog niet echt de tijd om te beseffen dat ik voor zo lang weg zou gaan. 

Dit moment kwam pas eigenlijk langzaam dinsdagavond in bed voor vertrek. Maar met name vanaf het moment van afscheid nemen woensdag ochtend met mijn familie. Vanaf dat moment sloeg het besef als een bom in en was het niet zo makkelijk als ik voor ogen had om afscheid te nemen. Uiteraard weet ik dat het maar voor tijdelijk is en dat we elkaar allemaal het beste gunnen. Mijn gedachte aan het grotere geheel nam bij het wegrijden mijn emoties over. Dit betekend niks want als puntje bij paaltje komt zijn ze de wereld voor me. Dat weten ze ook ondanks ik dit nooit uitspreek. 

Later op Schiphol waar ik werd afgezet door Chinouk en Max volgende weer een volgend zwaar emotioneel momentje die ook alles behalve gemakkelijk was. Dit was het laatste moment in lange tijd dat we elkaar konden vasthouden en bij het typen hiervan worden mijn ogen alweer lichtelijk waterig. Ik praat nooit over emoties en gevoelens want dat is zogenaamd niet stoer voor jongens, maar weet wel dat jullie allemaal een speciaal plekje in mijn hart hebben en ik niet zonder jullie kan. Overigens nogmaals dank voor het afzetten van mij toppers. 

Maar even weg met het emotionele gedeelte en terug naar het begin nu. De eerste vlucht was geboekt waarna er nog meer volgden. Reisplannen kwamen langzaam tot stand. Mijn werkvisum voor Australië voor een jaar was binnen, het huis met nieuwjaar in Sydney met nog 18  andere vooralsnog onbekende Nederlanders en Bart was geboekt. Alles verliep vanzelf op rolletjes en steeds wanneer ik weer iets op internet las heb ik dit direct besteld of verder uitgezocht. Mijn reis begon serieuze vormen aan te nemen en langzaam werd het duidelijk welke richtingen ik op zou gaan. 

Mijn eerste stop zal zijn in Hong Kong waar ik een kleine week alleen zal verblijven. Vervolgens vertrek ik naar Bangkok waarin Bart zal treffen en een 2 weken ga rondreizen van Bangkok naar het Noorden. Vanuit hier vlieg ik met een korte tussenstop naar Hanoi (Vietnam) waar ik samen met Bjorn een motor zal kopen om door Vietnam en Cambodja te rijden in 1,2 of 3 maanden. Mocht er nog tijd over zijn tussen deze trip en nieuwjaar zal ik mogelijk naar Maleisië of Indonesië gaan als opvulling (OH WAT ERG). Na nieuwjaar is mijn plan als het geld het toelaat om Tasmanië te doen en erna is alles nog een open verhaal. Waarschijnlijk zal het werken worden om geld te verdienen om überhaupt rond te kunnen komen.  

Ohja en een grote kans dat wanneer ik nieuwjaar vier (eerste plaats ter wereld) jullie nog in de middag zitten en ik al ergens bezopen rond zal dabbelen. Verwacht dus niet van mij dat ik wanneer jullie nieuwjaar hebben een berichtje zal sturen. OHJA en neem het me AUB ook niet kwalijk als ik je verjaardag ga vergeten. 

Deze blog schrijf ik tijdens mijn vlucht van bijna 10 uur naar Beijing oftewel tussenstop om door te gaan naar Hong Kong. Hier weer even een korte terugblik naar  Amsterdam. 

Aangekomen bij de gate merk ik wel dat ik de buitenlander ben met ronde ogen. Om mij heen zitten alleen maar chinezen waar ik overigens geen enkel verkeerd woord over zeggen kan. Wel typisch in het vliegtuig dat alle beeldschermen bewegen met slechte Chinese (neppe-onrealistische-dragonball z- geschminkte) actie B films. Ze zijn te vergelijken met Bollywood films waarbij ik zwaar twijfel welke van de 2 slechter is. 

Nog een leuk gebeuren tijdens de vlucht zijn de warme doekjes die je krijgt. Werkelijk iedereen om mij heen pakt er heen en legt deze een halve minuut op zijn gezicht terwijl ze naar boven kijken. Vervolgens wassen ze zich hiermee, ik vond het in ieder. geval een grappig gezicht omdat ik niet verwacht had dat iedereen dit deed en ik volgens mij als enige om mij heen keek wat er gebeurde. 

Bij het kijken van een film is overal standaard Chinese ondertiteling. Ik kan je vertellen dat zelfs na 2 films en dus een uurtje of 4 verder ik nog altijd NIKS eruit kan halen wat er staat. Zelfs hallo of wat dan ook niet. 

Aangekomen in Beijing staat me de volgende verassingen te wachten. Ik loop het vliegtuig uit de brug over en een stewardess roept mijn naam met een grappig chinees accent. Het blijkt dat mijn vlug vervroegd gaat en dat we snel door moeten, ze heeft mijn nieuwe boardingpas op waarop 7:40 staat oftewel een half uur eerder. Ik loop netjes achter haar aan en kom terecht in een aparte ruimte waar alleen ik en nog enkele andere passagiers (van andere vluchten) de bagage laten controleren net zoals dat normaal gaat. Via een trapje en andere deur kom ik direct in de vertrekhal uit waar ook de Gates zijn.

Ik loop in een halve sprint naar gate 5 en tot mijn verbazing is deze gesloten. Niemand is te zien rondom deze gate en Ik trek een aantal keer aan de glazen deur. Op dit moment heb ik  even een kort stress momentje en ik loop naar de dichtstbijzijnde persoon en vraag hem waarom gate 5 gesloten is. Hij kan me niet verder helpen en stuurt me naar de VIP afdeling. Deze geeft aan dat ik hier niet binnen mag komen omdat ik econome Class heb. Ik denk meteen oplossend en vraag naar hoe laat de lokale tijd is, ze zegt dat het pas 6:40 is en meteen was ik weer rustig aan het lachen. 

Ik heb werkelijk nog altijd geen idee waarom ze mij op deze manier begeleid hebben naar deze vlucht??? Naar mijn mening is de vlucht misschien 5 minuten vervroegd en voor de rest heb ik nog meer dan een uur gewacht voordat ik überhaupt kon boarden. 

Wat te verwachten van mijn blogs ???

Mijn passie voor avontuur, reizen en geschiedenis maakt mij alsnog geen Sil Christoffel Columbus. Verwacht dus niet dat ik nieuwe dingen ga ontdekken of iets ga doen wat nog nooit iemand gedaan heeft. 

Al deze credits gaan namelijk naar de echte avonturiers zoals Christoffel Columbus, Vasco da Gama, Marco Polo, Abel Tasman en nog veel meer. Deze tochten naar het onbekende met gevaar voor eigen leven zal ik (helaas) niet mee gaan maken. 

Dat neemt niet weg dat ik op persoonlijk vlak wel het onbekende tegemoet ga reizen. Ook zal ik constant mijn onzichtbare rugzak blijven volduwen met nieuwe indrukken, ervaringen, contacten, en nog meer dingen die op mijn ongeschreven pad gaan voorkomen.

Voornamelijk persoonlijke ervaringen, hoogtepunten, andere culturen en gewoontes en nog meer onzin zul je dus terug vinden in mijn blogs.

Dit wel alleen wanneer ik er zin en tijd voor heb of wanneer er echt niks te doen is. De enige structuur die er zal zijn is dat er geen structuur zal zijn.  

Naast mijn blogs zal ik ook regelmatig (wanneer het uitkomt of ik zin heb) een foto posten via Instagram om jullie visueel te verwennen en te verleiden. 

Volgen waar ik (geweest) ben kan ook via Polarsteps maar hier zit geen tekst en uitleg bij. Dit is alleen de route die ik afleg met op verschillende plaatsen een foto van waar ik uithang. Je hoeft je hier niet op aan te melden en je hoeft maar te klikken op de volgende site: https://www.polarsteps.com/SilKevers 

Leuk dat je mijn eerste blog hebt gelezen. Ik hoop dat je er wat mee kan of er iets aan vond. 

Nogmaals aan verzoekjes doe ik niet en wanneer ik iets schrijf of post staat nog niet eens in de sterren geschreven.

PS, een verzoek om mijn rekening nummer te vragen om geld te doneren aan me mag altijd haha